Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Όλοι ξέρουν να κοιτάνε. Σε χαζεύουν, σε σκανάρουν, σε υπολογίζουν. Βλέπουν το χαμόγελο, το σώμα, τη συμπεριφορά.. Σε κρίνουν, σε σχολιάζουν, σε επιθυμούν, σε συγκρίνουν.
Αλλά πόσοι σε βλέπουν;
Όχι την εικόνα σου. Εσένα. Την κούραση στα μάτια σου, το βάρος που κουβαλάς, τον τρόπο που το γέλιο σου κάποιες φορές είναι λίγο πιο δυνατό από όσο πρέπει – γιατί, αν δεν ήταν, ίσως δεν θα γελούσες καθόλου.
Σε κοιτάνε πολλοί.
Σε βλέπουν λίγοι.
Κι ακόμα λιγότεροι σε νιώθουν.
Γιατί το να σε κοιτάει κάποιος δεν σημαίνει τίποτα. Το να σε νιώσει, όμως, σημαίνει τα πάντα.
Οι περισσότεροι μένουν στην επιφάνεια. Σε θέλουν όπως τους βολεύει. Να χαμογελάς, να είσαι δυνατός, να παίζεις τον ρόλο που τους εξυπηρετεί. Αλλά ποιος σε ψάχνει όταν δεν είσαι καλά;
Ποιος ακούει τα λόγια που δεν λες;
Ποιος καταλαβαίνει τη σιωπή σου χωρίς να χρειάζεται να του εξηγήσεις;
Ποιος είναι εκεί όχι μόνο όταν σε χρειάζεται, αλλά γιατί απλά δεν μπορεί να είναι αλλιώς;
Αυτοί είναι που μετράνε.
Γι’ αυτό μην ξεγελιέσαι από τα βλέμματα. Η προσοχή είναι φτηνή. Τα μάτια όλων πέφτουν πάνω σου όταν λάμπεις. Το θέμα είναι ποιοι μένουν εκεί όταν το φως χαμηλώνει.
Και αυτοί; Είναι λίγοι. Πιο λίγοι απ’ όσους νόμιζες. Αλλά είναι οι σωστοί.
