Γράφει ο Σπύρος Σταθάτος
Όλοι έχουμε δύσκολες στιγμές. Η ανθρώπινη φύση είναι συνυφασμένη τόσο με τα εύκολα όσο και με τα δύσκολα. Ο τρόπος που αντιμετωπίζεις τις δυσκολίες, δείχνει τον χαρακτήρα σου.
Δείχνει πως είσαι κάποιος που ξέρει ότι η ανθρώπινη φύση είναι ευάλωτη και είσαι πρόθυμος να σταθείς δίπλα της, με σεβασμό και κατανόηση.
Αν μπορείς να παραδειγματιστείς από τις δικές σου δυσκολίες, για να κατανοήσεις τον πόνο των άλλων, σημαίνει ότι οι πληγές σου σε έχουν βελτιώσει σαν άνθρωπο.
Υπάρχει βέβαια και η άλλη κατηγορία των ανθρώπων. Είναι όσοι αντιμετωπίζουν τον πόνο των άλλων με κυνικότητα, ωχαδερφισμό και αδιαφορία. Είναι εύκολο να τους αναγνωρίσεις. Όταν κάνεις το λάθος και τους πεις τον πόνο σου, σε βομβαρδίζουν με φράσεις του τύπου: «Όλοι έχουμε προβλήματα.
Εγώ τι να πω; Έπαθα αυτό, έπαθα εκείνο και δεν είχα κανένα να με βοηθήσει. Έχεις να τραβήξεις πολλά, όπως τράβηξα και εγώ». Με αυτό τον τρόπο όχι μόνο δε δείχνουν ίχνος συμπαράστασης αλλά σε κάνουν να πιστεύεις ότι παίρνουν μια προσωπική “ρεβάνς” για τις δικές τους δυστυχίες.
Είναι σαν να “δικαιώνονται” κατά κάποιον τρόπο. Αφού το πέρασαν αυτοί, “καλό” θα είναι να το περάσουν και οι άλλοι. Μια αντίδραση απόλυτα κυνική και καθόλου ανθρώπινη.
Είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε ότι κανένας δεν φταίει για τα προβλήματα μας και ότι η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις, άλλοτε ευχάριστες και άλλοτε δυσάρεστες. Το να δείχνουμε όμως το στοιχειώδη σεβασμό, στον άλλο, να κατανοούμε το πρόβλημά του και να βοηθάμε, όσο και όπως μπορούμε, είναι δείγμα ανθρωπιάς.
Δείχνει ότι οι πληγές μας, μας έκαναν καλύτερους ανθρώπους και δεν μας έδωσαν άλλο ένα λόγο αδιαφορίας και ωχαδερφισμού απέναντι στον πλησίον.
Στο τέλος της ημέρας, όλοι κάτι δίνουμε σε αυτή την κοινωνία. Ας κοιτάξουμε αυτό το “κάτι” να είναι καλοσύνη και κατανόηση και όχι σκληρότητα και απανθρωπιά. Ίσως έτσι ο κόσμος μας γίνει λίγο καλύτερος.
