Γράφει η Βίλλυ Ζ.
Όταν ξαναανακαλύπτεις τον εαυτό σου, θυμάσαι τη δική σου μικρή μαγεία, που χάθηκε κάπου στις κοινωνικές συμβάσεις και στους ρόλους που μόνος σου ανέλαβες.
Το όριο, ο κανόνας, ο ορισμός της σχέσης, όλα μια υποκειμενικότητα που απαιτεί μια ισχυρή ατομικότητα-προσωπικότητα- εξέλιξη.
Κάπου εκεί το «θέλω» συγκρούεται με το «είναι» και το «μπορώ» εφαρμόζεται με κίνητρο την διαρκή αναζήτηση.
Όλα τα «μεγάλα» και τα «θυελλώδη» είναι καταδικασμένα να τελειώνουν; Δεν ξέρω.
Να είσαι γυναίκα παρά κυνηγός; Δεν ξέρω.
Όλοι σήμερα είμαστε λίγο απ` όλα.
Προϋπόθεση καθημερινής προσπάθειας: να βγαίνουν όλα φυσικά!
Να είσαι ο εαυτός σου χωρίς επικρίσεις και κατηγορώ, από κανέναν «έτερο εγώ».
Τα βιώματά μας, αυτό που είμαστε έχουν δημιουργήσει μια βάση και μια αφετηρία, έναν σχεδόν χαραγμένο προορισμό που ασυνείδητα κουβαλάμε και κάπου εκεί έρχεται το «γούστο».
Και μετά…
Καθρέφτης που ψάχνει στα ξένια κορμιά τον αντικατοπρτισμό. Δεν ξέρω…
