Γράφει ο Σπύρος Σταθάτος
Σε όλους έχει συμβεί. Αγάπησες, έκανες όνειρα, ακολούθησες κοινή πορεία για κάποια χρόνια και ξαφνικά ΤΕΛΟΣ. Δεν σου στέλνει πια μήνυμα το πρωί για καλημέρα, δεν την ακούς πια στο τηλέφωνο, δεν σου λέει σ αγαπώ, δεν, δεν, δεν….
Ξαφνικά τα φώτα σβήνουν, αλλάζει όλη σου η καθημερινότητα! Πράγματα που ήταν αυτονόητα για κάποια χρόνια, τώρα έχουν γίνει παρελθόν.
Σου λείπει και ενώ ξέρεις ότι δεν γινόταν να είσαστε μαζί, αυτό δεν μπορεί να σε παρηγορήσει. Γιατί τα μηνύματα, τα πρωινά τηλεφωνήματα και η επικοινωνία μέσα στην ημέρα, ήταν κομμάτι της καθημερινότητας σας.
Μαζί βέβαια με αυτά, σου λείπουν τα ταξίδια , οι εκδρομές , τα κοινά όνειρα . ‘’Είναι πολύ δύσκολο να αφήνεις πίσω το παρελθόν σου , ειδικά όταν έχεις ζήσει έντονες στιγμές’’, έλεγε ο Γιώργος στη Φανή στην ταινία του Λαζόπουλου «Μη φεύγεις».
Το πιο δύσκολο και το πιο άδικο ίσως, για έναν μεγάλο έρωτα είναι να φτάνεις στο σημείο όταν σε ρωτάνε για το άλλο άτομο, να λες «δεν ξέρω πια τι κάνει, δεν μιλάμε».
Δεν είναι εύκολο μετά από ένα χωρισμό, το ζευγάρι να μιλά, σαν να μην τρέχει τίποτα. Αλλά και πάλι, είναι άδικο για τα όσα έχεις ζήσει μαζί της, όταν την δεις τυχαία στο δρόμο, να προσπεράσεις και να κάνεις ότι δεν την είδες.
Οι άνθρωποι έχουν επιλεκτική μνήμη, ανάλογα βέβαια με το χαρακτήρα τους. Άλλοι έχουν την τάση να κρατούν μια καλή ανάμνηση του συντρόφου τους, ιδιαίτερα αν εκείνος ή εκείνη τους έχει φερθεί καλά μέσα στη σχέση . Υπάρχουν όμως και τα άτομα που όταν τελειώσει η σχέση , τα φορτώνουν όλα στον άλλο, ξεχνώντας τις καλές στιγμές και ισοπεδώνοντας τις αναμνήσεις.
Αυτό οφείλεται στον εγωισμό ο οποίος όσο εύκολα οδηγεί τα ζευγάρια στο χωρισμό , άλλο τόσο σβήνει και τις καλές στιγμές. Αρχίζουν μετά τα «και τι καλό μου έκανε; Δεν θέλω να θυμάμαι τίποτα από αυτόν ή αυτήν» τα οποία μπορεί να είναι ισοπεδωτικά, κρύβουν όμως μέσα απογοήτευση και πίκρα. Την πίκρα της απόρριψης.
Θέλει πολύ μεγάλη ψυχή, αλλά και δουλειά με τον εαυτό μας, το να ξέρουμε να ξεχωρίζουμε έναν μεγάλο έρωτα και παράλληλα, όταν αυτός τελειώσει, να αναλογιζόμαστε και τις δικές μας ευθύνες.
Αν για όλα μας φταίει η άλλη πλευρά, τότε κάτι στραβό συμβαίνει μέσα μας κι ίσως δεν έχουμε μάθει να αγαπάμε. Γιατί όποιος έχει μάθει να αγαπάει, μαθαίνει και να χάνει. Δεν τα ρίχνει όλα στον άλλο. Αναγνωρίζει την ευθύνη και των δύο σε έναν χωρισμό και προσπαθεί να θυμάται μόνο τις καλές στιγμές.
Όλοι οι έρωτες δεν είναι ίδιοι και αντιστοίχως και ο πόνος που αφήνει η απώλειά τους. Το ζήτημα είναι εμείς να είμαστε έτοιμοι να μπορούμε να διαχειριστούμε την μετά χωρισμού εποχή με τον καλύτερο τρόπο ώστε να μην ακυρώσουμε ούτε τον/την πρώην σύντροφό μας αλλά ούτε και τον εαυτό μας που τον/ την επιλέξαμε.
Σε ιδανικές περιπτώσεις θα μπορούσαμε να κρατήσουμε μια μικρή επαφή έστω και τηλεφωνική, σε ανάμνηση των όσων ζήσαμε. Αν πάλι αυτό μας πληγώνει και μας πονά τουλάχιστον να μην κάνουμε τους άγνωστους κάθε φορά που πέφτουμε ό ένας πάνω στον άλλο ή να μιλάμε απαξιωτικά για την πρώην σχέση μας.
Γιατί ένας μεγάλος έρωτας αφήνει μια πληγή που για να κλείσει πρέπει να την γλείψουμε και όχι να της ρίχνουμε αλάτι. Το χρωστάμε στον εαυτό μας πάνω από όλα. Γιατί οι σχέσεις και οι έρωτες είναι κομμάτι μας. Κομμάτι της ψυχής μας
