Γράφει ο Θοδωρής Δουμάνης
Πολλές φορές αισθάνομαι τόσα πολλά που δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω να γράφω. Νιώθω ότι πνίγομαι σε δάκρυα που ακόμη δεν έριξα, πως όλα είναι θολά και επίπονα, ότι μου κρύβεται το νόημα και παίζω με τις λέξεις στο μυαλό μου.
Χάνω ανάμεσα απ’ τα χέρια μου ό,τι δικαιολογία έψαχνα, σταγόνες που γλιστρούν από μέσα τους, και το κρίμα μου δένεται στον ώμο μου. Σαν μαριονέτα, χάνω από ψίχουλα, με αντίπαλο εμένα.
Και κάπου εκεί, πάνω στον σάλο, καταλαβαίνω πόσο ανθρώπινο είναι να καίγεσαι, να έχεις πληγές και να τις χαίρεσαι.
Είναι ταυτότητα. Είναι απόδειξη ότι ζεις. Ότι τολμάς και παίρνεις αποφάσεις που δεν πήγαν όπως ήθελες.
Ό,τι μένει μετά είναι ένα στοιχείο σου. Κάτι που δεν αφήνεις πίσω και, όταν το αντικρίσεις, δεν σε κουράζει πια. Γιατί μετά την ειλικρίνεια έρχεται η αυτοαξιολόγηση.
Η ζωή είναι μικρή για να ζεις στα λάθη σου. Εκεί καταλήγω.
Ό,τι ζούμε είναι σήμερα. Το χθες θρηνήθηκε και το αύριο είναι νωρίς για να το ζήσεις.
Ζήτα συγγνώμη και προχώρα. Όχι με ένα τηλεφώνημα, ούτε μονάχα με ένα μήνυμα. Δεν είναι υποχρέωση, δεν είναι κάτι φευγαλέο. Μην ξεκινήσεις βιαστικά.
Μάθε πρώτα να ακούς όπως θέλεις να σε ακούνε. Ύστερα ξεκίνα με χαμόγελο, όπως θέλεις να σου δίνουν τον καφέ σου. Και δώσε αγάπη από κει που δεν περίμενες ποτέ να τη λάβεις.
Γιατί εκείνη είναι η αγάπη που έχει δύναμη, εκείνη που διδάσκει, εκείνη που δεν λέει «είδες;».
Αυτά αισθάνομαι σήμερα και τα μοιράζομαι, όπως θα ήθελα να μοιραστείς κι εσύ μαζί μου.
