Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Θέλει γενναιότητα η αυλαία. Μη γελιέσαι. Είναι εύκολο να μένεις εκεί, να παίζεις τον ρόλο σου μέχρι να πονέσει η ψυχή σου απ’ την επανάληψη. Είναι εύκολο να λες «θα το παλέψουμε», μόνο και μόνο για να μην παραδεχτείς πως το παραμύθι τέλειωσε. Το δύσκολο είναι να σταθείς απέναντι στον άλλον και να πεις με καθαρή φωνή: «ως εδώ».
Θέλει θράσος να τολμήσεις να αποχωρήσεις από κάτι που σε έχει ορίσει. Από μια αγάπη που κάποτε έμοιαζε καταφύγιο και τώρα είναι φυλακή. Θέλει να μαζέψεις όση αξιοπρέπεια σου απέμεινε και να την κάνεις εισιτήριο διαφυγής.
Ο κόσμος χειροκροτάει όσους μένουν. Λέει «μπράβο» σ’ εκείνους που αντέχουν. Μα κανείς δεν λέει πως μερικές φορές το θάρρος κρύβεται στο αντίο. Στην τελευταία σκηνή που δεν χρειάζεται θεατές. Στο βλέμμα που παραδέχεται ότι δεν σώζεται τίποτα.
Η αυλαία δεν πέφτει ποτέ μόνη της. Κάποιος πρέπει να τραβήξει το σκοινί. Κάποιος πρέπει να αποδεχτεί ότι η παράσταση τελείωσε. Και ναι, θα πονέσει. Θα πονέσει γιατί η αλήθεια πονάει πιο πολύ από κάθε ψέμα που είπαμε για να νιώσουμε ασφαλείς.
Μα αν δεν το κάνεις εσύ, θα μείνεις για πάντα κολλημένος σε μια ιστορία που δεν σου ανήκει πια. Κι αυτό είναι χειρότερο από κάθε τέλος.
