Γράφει ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος
Το ξεθωριασμένο καθημερινό φόρεμα της συνήθειας πετάνε οι μέρες από πάνω τους. Ντύνονται με το ελπιδοφόρο συναίσθημα της αναγέννησης. Πάνω στο χιονισμένο τοπίο της χαράς, η πόλη μοιάζει με ένα τυλιγμένο δώρο που ανυπομονείς να ανοίξεις, αγνοώντας το περιτύλιγμα.
Πλησιάζουν Χριστούγεννα.
Σε κάθε γειτονιά γίνεσαι ο επίτιμος προσκεκλημένος της κανέλας και του γαρύφαλλου, ζεστές αναμνήσεις. Νιώθεις τη φαντασία να κινεί τα νήματα της ευτυχίας, καθώς σε όλους τους δρόμους διακρίνεις τη μαγεία των εορτών να πλησιάζει.
Η καλύτερη εποχή να αραδιάσεις σε ένα ταψί τη ζύμη της ανθρωπιάς, να ψήσει η ψυχή ένα κομμάτι καλοσύνη, σε χέρια ξεχασμένα να μοιράσεις.
Να γίνεις το χαμόγελο στα παιδικά πρόσωπα του κόσμου, η χιονόμπαλα της παιδικότητας πάνω στο ψηλαφητό χιόνι του χειμώνα και, γιατί όχι, να γίνεις εσύ η ευχή κάποιου άλλου.
Η αγάπη δεν γεννιέται μόνο σε ηλιόλουστες παραλίες αλλά και κάτω από ουρανούς με πολύχρωμα φωτεινά λαμπιόνια, πάνω σε ένα δέντρο που στολίζουν οι στιγμές. Στην κορυφή ενός αστεριού που ενώνει χιλιάδες διαδρομές.
Πάνω σε δύο χείλη που μοιράζουν δώρα στις καρδιές.
