Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Μην βιάζεσαι να πεις ότι αγαπάς κάποιον. Η αγάπη δεν αποδεικνύεται στις εύκολες μέρες, ούτε στα χαμόγελα που φοριούνται χωρίς προσπάθεια. Δεν γεννιέται στα ωραία λόγια, ούτε στα στιγμιότυπα που μοιάζουν τέλεια από μακριά. Εκεί γεννιέται ο ενθουσιασμός. Όχι η αγάπη.
Η αγάπη αρχίζει όταν γνωρίσεις τον άλλον στις γωνίες του. Όταν δεις πώς θυμώνει, πώς κλείνεται, πώς γίνεται άδικος, πώς κουβαλάει συνήθειες που σε κουράζουν και πεποιθήσεις που δεν βγάζουν πάντα νόημα. Όταν έρθεις αντιμέτωπος με τις αντιφάσεις του και καταλάβεις ότι δεν θα λυθούν όλες. Ότι κάποια πράγματα δεν διορθώνονται, απλώς συνυπάρχουν.
Όλοι μπορούν να αγαπήσουν την όμορφη εκδοχή ενός ανθρώπου. Αυτή που γελάει, που λάμπει, που είναι ήρεμη και δοτική. Αυτό είναι εύκολο. Είναι σχεδόν αυτόματο. Λίγοι όμως μένουν όταν βγει το χάος. Όταν η φθορά κάνει την εμφάνισή της. Όταν ο άλλος δεν είναι ευχάριστος, ούτε βολικός, ούτε όπως τον φαντάστηκες.
Εκεί φαίνεται αν αγαπάς ή αν απλώς πέρασες καλά. Γιατί η αγάπη δεν είναι να θαυμάζεις. Είναι να αντέχεις χωρίς να ακυρώνεις. Να βλέπεις καθαρά και να μην φεύγεις με την πρώτη δυσκολία. Να μη ζητάς από τον άλλον να γίνει κάτι άλλο για να χωρέσει στη ζωή σου.
Η αγάπη δεν είναι ηλιοβασίλεμα. Είναι και νύχτα. Δεν είναι μόνο ευτυχία. Είναι και σύγκρουση. Και αν μπορείς να αγαπήσεις κάποιον εκεί, μέσα στο ατελές και το δύσκολο, τότε ναι. Τότε μπορείς να πεις ότι αγαπάς. Όλα τα άλλα είναι απλώς ωραίες στιγμές που πέρασαν.
