Γράφει η Γεώρα
Διψάμε για μια αγκαλιά που θα γίνει το καταφύγιό μας!
Που θα αναγνωρίζει την απογοήτευση μέσα από τη σιωπή μας.
Τα θρυψαλάκια της καρδιάς ύστερα από μία δύσκολη μέρα.
Που θα είναι χάδι στην πληγή και χαμόγελο στη λύπη.
Διψάμε για μια αγκαλιά που έστω και για ένα λεπτό θα μπορέσουμε να νιώσουμε ασφαλείς, ήρεμοι, ευτυχισμένοι!
Που δεν θα φοβόμαστε να γελάσουμε, να εκφραστούμε, που θα μπορούμε να πετάξουμε αυτή τη βαριά πανοπλία του ενήλικα και να χαθούμε στην παιδική εκδοχή που κατοικεί μέσα μας!
Διψάμε για μια αγκαλιά ανθρώπου, που γύρω από τα χέρια του δεν φέρει αγκάθια, αλλά θα είναι εκείνο το μέρος, που η ψυχή μας θα γαληνεύει.
Διψάμε για έναν άνθρωπο που δεν έχει χάσει την ανθρωπιά του, που το «είμαι εδώ για σένα, σε ακούω.» θα βγαίνει αληθινά και αβίαστα από τα χείλη του και θα αντανακλάται το ενδιαφέρον του για εμάς στα μάτια του.
Διψάμε για άνθρωπο με καρδιά και συναισθήματα!
Διψάμε για τα αυτονόητα που τελικά έγιναν η εξαίρεση του κανόνα, σε μία καθημερινότητα και πραγματικότητα που τελικά μας πνίγει.
Διψάμε για έναν άνθρωπο, τον δικό μας άνθρωπο, που δεν θα μας σακατέψει αλλά θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε σε αυτή τη ζωή δίπλα-δίπλα, χωρίς να τρέχουμε να τον προλάβουμε ή να μένει πίσω μας.
Διψάμε για εκείνον, τον συνοδοιπόρο ζωής, που πάντα η αγκαλιά του θα έχει θέση μόνο για εμάς!
