Γράφει η Σοφία Σοφιανίδου
Η ζωή δεν έρχεται ποτέ με εγχειρίδιο. Δεν ξέρουμε τι θα γίνει αύριο, δεν μπορούμε να προβλέψουμε αν θα ξυπνήσουμε σε μια μέρα γαλήνια ή σε μια στιγμή που όλα μοιάζουν να φεύγουν από τον έλεγχο. Κι όσο μεγαλώνουμε, μαθαίνουμε να ζούμε με αυτό. Να μη βασιζόμαστε σε βεβαιότητες, αλλά σε αισθήσεις. Σε ανθρώπους.
Μπορεί να μην ξέρω τι με περιμένει στην επόμενη στροφή, αλλά μέσα μου είναι ξεκάθαρο ποιον θέλω να κρατώ από το χέρι. Τον άνθρωπο που, ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν ρευστά, μου θυμίζει με τον τρόπο του πως υπάρχουμε μαζί.
Δεν είναι ότι όλα είναι εύκολα. Ούτε η αγάπη είναι μόνιμα γλυκιά, ούτε η καθημερινότητα στρωμένη. Όμως είναι αληθινή. Κι αυτό, για μένα, έχει μεγαλύτερη αξία από κάθε υπόσχεση τελειότητας. Το να ξέρω πως μπορώ να είμαι ο εαυτός μου χωρίς φόβο, να κουβαλώ τις σιωπές μου και τις ανασφάλειές μου χωρίς να φοράω μάσκες για να είμαι αρεστή.
Ο τρόπος που με ακούει όταν δε λέω τίποτα, ο τρόπος που με κοιτάζει όταν δε χρειάζομαι λύσεις αλλά απλώς να μείνουν τα λόγια μου στον αέρα, χωρίς να τα βαραίνει. Αυτά είναι τα μικρά που χτίζουν κάτι μεγάλο. Δε μιλάμε για έρωτα που εξαρτάται από ένταση και δράματα, αλλά για έναν δεσμό που αντέχει, γιατί μοιάζει με τον βυθό της θάλασσας. Ήσυχος μα γεμάτος αλήθειες που δε χρειάζονται φωνή για να υπάρξουν.
Εκείνος δε λέει πολλά. Δεν είναι ο τύπος που υπόσχεται φανταχτερά πράγματα. Αλλά είναι εκεί. Όταν χρειάζομαι ησυχία, τη δίνει. Όταν χρειάζομαι φροντίδα, την προσφέρει με τον δικό του τρόπο. Κι όταν όλα μέσα μου ταράζονται, είναι η σταθερή παρουσία που με επαναφέρει.
Και ξέρω πως κι εγώ τον καταλαβαίνω πέρα από τις λέξεις. Ξέρω πότε χρειάζεται να τον αφήσω ήσυχο, πότε να τον πιάσω από το μπράτσο και να του πω “εδώ είμαι”. Όταν κάποιος γίνεται σπίτι, δε χρειάζονται πολλά έπιπλα. Αρκεί η ζεστασιά.
Το αύριο μπορεί να μάς φέρει προκλήσεις, επιλογές δύσκολες, στιγμές όπου θα αμφιβάλλουμε για τον εαυτό μας. Αλλά όταν ξέρεις ποιον θες δίπλα σου, δε φοβάσαι με τον ίδιο τρόπο. Δεν αισθάνεσαι μόνος σ’ αυτό το αβέβαιο. Νιώθεις ότι έχεις έναν μικρό κόσμο όπου όλα ησυχάζουν.
Μαθαίνεις να αγαπάς την απλότητα. Ένα βλέμμα στο τέλος μιας δύσκολης μέρας, ένα “κοιμήσου, είμαι εδώ”, μια αγκαλιά που δεν υπόσχεται τίποτα για το μέλλον αλλά σου προσφέρει ασφάλεια στο τώρα. Μερικές φορές, αυτά είναι αρκετά για να συνεχίσεις.
Δεν ξέρω αν θα είμαστε πάντα οι ίδιοι, ούτε αν θα ζούμε τις ίδιες ζωές. Ο χρόνος αλλάζει ανθρώπους, οι συνθήκες δοκιμάζουν τις αντοχές. Μα ξέρω πως, όσο τον επιλέγω και με επιλέγει, κάτι βαθιά μέσα μου μένει ακέραιο.
Γιατί τελικά, η αλήθεια δε βρίσκεται σε μεγάλα σχέδια, αλλά σε αυτό το “μαζί” που επιμένει. Και κάθε φορά που τον κοιτάζω, σκέφτομαι πως ό,τι κι αν έρθει, ας το περάσουμε παρέα.
Γιατί ναι, δεν ξέρω πώς θα είναι το αύριο.
Αλλά ξέρω ποιον θέλω δίπλα μου.
