Γράφει ο Ηλίας Μαυρόπουλος
Υπήρξε ένας άνθρωπος του οποίου είχε δοθεί ένα χάρισμα.
Ήταν θαρρείς και όταν έβλεπε τους ανθρώπους τους διάβαζε, ήξερε σχεδόν τα πάντα.
Σε μια καθημερινή βόλτα εμφανίστηκε μπροστά του μια κοπέλα.
Μόλις την είδε είχε καταλάβει πως είχε περάσει πολλά στο μικρό αυτό διάστημα της ζωής της. Την έβλεπε που χαμογελούσε όμως ήξερε πως πίσω από αυτό το χαμόγελο έκρυβε μεγάλη στεναχώρια.
Και κάπως έτσι έπιασαν την κουβέντα.
Ήξερε πως κανένας δεν της είχε φερθεί σωστά στο παρελθόν, και καθώς μιλούσαν έβλεπε στα μάτια της όλη την αλήθεια.
Πήρε λοιπόν την πρωτοβουλία να της δείξει κάτι που δεν είχε δει ποτέ στην ζωή της.
Της έδειξε ενδιαφέρον, της έδειξε πως είναι πραγματικά να νοιάζεσαι για κάποιον,
Της έδειξε πως είναι πραγματικά να είσαι εκεί για ότι χρειαστείς ότι και αν συμβεί.
Στην αρχή έδειχνε ενθουσιασμό και ήταν αρκετά τρυφερή, του χαμογελούσε πλέον αληθινά, όσο όμως περνούσε ο καιρός δεν μπορούσε να το διαχειριστεί, δεν άντεχε τελικά να νοιάζεται κάποιος για αυτήν και το μόνο που έκανε ήταν να τον γεμίσει τύψεις.
Έφυγε λοιπόν αυτός καταλαβαίνοντας πως έδινε σε ανθρώπους αγάπη τόση όση δεν άντεχαν γιατί έμαθαν αλλιώς σε εποχές που το συμφέρον υπερβαίνει της αγάπης.
Σε εποχές που η σαρκική επαφή έχει μεγαλύτερη σημασία από την ψυχική.
Αυτός έμεινε λίγο παραπάνω γιατί δεν ήθελε να απογοητεύσει Αυτόν που τον έστειλε σε εκείνη.
