Γράφει ο Σάκης Χαλβαντζής
– Τι φοβάσαι;
– Δεν φοβάμαι.
– Φοβάσαι και διστάζεις.
– Δεν φοβάμαι, απλά δεν θέλω.
– Ξέρεις, είναι εύκολος ο φόβος. Ειδικότερα όταν σε απόσταση αναπνοής, έχουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε και κάθε νύχτα αναζητάμε.
– Τι εννοείς;
– Είμαι όλα αυτά που ονειρεύεσαι, έτσι δεν είναι; Γι’ αυτό διστάζεις, σωστά; Είμαι, όλα όσα βλέπεις στις ταινίες και κάθε κύτταρό σου, αναρωτιέται αν είναι αλήθεια. Είμαι εκείνος που θα σε βγάλει από τη ζώνη ασφαλείας σου κι αυτό δεν σε φοβίζει απλά… Σε τρομάζει.
– Τα πιστεύεις αυτά που λες;
– Πιστεύω σε ‘μένα. Κι όλα αυτά που σου λέω απόψε, είναι γιατί ψάχνω μια χαραμάδα. Μια ευκαιρία για να κλέψω λίγα εκατοστά, να μπώ στο ζωτικό σου χώρο. Μια ευκαιρία, για να καταλάβεις ότι είμαι εδώ, επειδή σε γουστάρω γαμώτο. Κάθε μου άμυνα, γονατίζει μπροστά σου. Ζητιανεύει λίγη ερωτική αποδοχή.
– Σου είπα, δεν θέλω. Δεν είμαι σε φάση.
– Ενάμιση χρόνο τώρα, ακούω το ίδιο… Παρακάτω έχει; Γιατί δεν πήγες παρακάτω;
– Δεν μου είπες ακόμη, γιατί καθόμαστε πλάτη με πλάτη;
– Είναι ένας τρόπος επικοινωνίας δίχως οπτική επαφή του ενός με τον άλλον.
– Και…
– Θυμάμαι πως κάθε φορά που έπιανα το χέρι σου, προσπαθούσα πάντα να το κρατήσω όσο περισσότερο γινόταν. Κάθε φορά που σε άγγιζα ένιωθα την ίδια ερωτική ανατριχίλα. Κάθε φορά την ίδια. Με γυρνούσες πίσω στην αθώα μου εφηβεία.
– Δεν μου απαντάς όμως…
– Σε τι άλλο να απαντήσω γαμώτο; Οποιοσδήποτε άλλος θα τα είχε παρατήσει, ενάμιση χρόνο τώρα… Όλοι θα τα παρατούσαν.
– Κι εσύ γιατί δεν το κάνεις;
– Γιατί θέλω να σε σώσω από τους δαίμονες του παρελθόντος.
– Ρε, άντε μου στο διάολο…που θα με σώσεις κιόλας. Τι ξέρεις εσύ, για να με σώσεις;
– Ξέρω να διεκδικώ. Αντρίκια και ξεκάθαρα ακούς;
– ……..
– Άφησέ μου λίγο χώρο να παλέψω τους φόβους σου. Θα τους παλέψω μονάχος μου, απλά άνοιξέ μου έστω ένα γαμημένο παράθυρο, να μπορέσω να τους αντιμετωπίσω.
– Ρε, δεν μας παρατάς…
– Όχι.
– Πάω να φύγω.
– Δεν θα βρείς τίποτε πιο αληθινό και το ξέρεις. Σε φοβίζει ακόμη όμως. Σε φοβίζουν όλα εκείνα τα σκατά που κάποτε έλεγες έρωτα. Το ξέρω καλά κι εγώ αυτό το συναίσθημα. Κι εγώ φοβάμαι ξέρεις. Αλλά το παλεύω ακόμη κι είμαι εδώ για ‘σένα. Ακόμη.
– Για πόσο; Για πόσο θα είσαι;
– Για όσο μου επιτρέψεις.
– Δεν είμαι σε φάση.
– Δώσε μου λίγο χώρο να με μάθεις έστω. Ακόμη κι αν αυτό είναι “στιγμές”. Το εδώ. Το τώρα.
– Δεν έχω να μάθω κάτι.
– Ε, τότε φύγε. Απλά να είναι επιλογή όχι ανάγκη να κρυφτείς ακόμη μια φορά.
– Σκάσε. Βγάλε το σκασμό επιτέλους.
– Θέλω.
– Τι θέλεις γαμώτο; Σταμάτα επιτέλους, με μπλοκάρεις.
– Αυτό θέλω να σταματήσω.
– Δεν μπορείς. Κανένας δεν μπορεί.
– Μήπως δεν αφήνεις η ίδια να αλλάξει αυτό; Κάνεις ακόμη και τ’ απλά πράγματα, να δείχνουν μονάχα τη σκληρή τους πλευρά. Δεν είναι όλοι οι άντρες μαλάκες. Μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου.
– Ό,τι θέλω θα κάνω.
– Είσαι ό,τι πιο δύστροπο κι ανεπιτήδευτο έχει έρθει στη ζωή μου.
– Δεν θα πηδήξεις έτσι.
– Μπορώ να έχω όποια γυναίκα θέλω και το ξέρεις καλά.
– Σήκω, πάμε σπίτι σου.
– Όχι. Απόψε ήθελα απλά να με ακούσεις. Να με ακούσεις. Αυτό ήθελα.
– ……..
