Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Αλήθεια ξέρεις τι είναι οι μέρες του «χωρίς»;
Χωρίς δύναμη
Χωρίς κουράγιο
Χωρίς χαμόγελο
Χωρίς ένα χέρι να κρατάει το δικό σου
Χωρίς ελπίδα
Χωρίς όνειρα
Χωρίς ανάσα
Χωρίς λεφτά
Χωρίς δουλειά
Χωρίς ανθρώπους
Χωρίς φωνή
Χωρίς ομορφιά
Χωρίς αγκαλιά
Χωρίς φως
Χωρίς παρηγοριά
Χωρίς προσδοκίες
Χωρίς ελπίδα
Και πες μου τώρα, ξέρεις πώς είναι αυτές τις μέρες να βρίσκεις τη δύναμη και να σηκώνεσαι, να πατάς στα πόδια σου, να χαμογελάς, να βρίσκεις τρόπο να μην πονάς, να στέκεσαι και να βρίσκεις λύσεις εκεί που δεν υπάρχουν. Να μπορείς τα αμπόρετα, να βρίσκεις φωνή, να την κάνεις λέξεις.
Να γεννάς την ελπίδα, να φτιάχνεις όνειρα, να προσδοκάς το αύριο, να αγκαλιάζεις σφιχτά τον εαυτό σου.
Γιατί μόνο εσύ ξέρεις πόσα πέρασες.
Μόνο εσύ ξέρεις πόσα άντεξες για να μπορείς σήμερα να χαμογελάς.
Μόνο εσύ ξέρεις με πόσο κόπο, με πόσο πόνο, με πόσο πείσμα, ξανά έχτισες μια ζωή.
Μην ξεχάσεις ποτέ πως κατάφερες τις μέρες του «χωρίς» να τις βιώσεις, να τις περάσεις, να τις κατακτήσεις και να τις αλλάξεις.
Μην ξεχάσεις ποια είσαι, τι αξίζεις, τι κατάφερες… όταν κανείς δεν ήξερε ή έκαναν πως δεν ήξεραν..
Μην ξεχάσεις πώς είναι και άπλωσε το χέρι σου τώρα που είσαι όρθια και μπορείς, σε μια άλλη που ζεις τις μέρες του “χωρίς” και στάσου πλάι της.
ΥΓ. Στειλτο σε εκείνην τη μια… που δεν πρέπει να ξεχάσει ποια είναι!
