Γράφει η Ηρώ Αναστασίου
Αυτήν την φορά με από-γοήτευσες τόσο πολύ που δεν θέλω να σε ξαναδώ ποτέ.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απογοήτευση απ’ το να αντιληφθείς κάποια στιγμή, ότι έδωσες ψυχή και συναίσθημα σε άτομα που δεν τους άξιζε ούτε ένα σου βλέμμα.
Μέσα στα ψέματα θα ζουν, γιατί έχουν αφομοιωθεί απ’ αυτόν τον τρόπο ζωής και πιστεύουν ότι είναι αληθινός και ιδεατός.
Μα δεν κατάλαβες ποτέ, ότι το λάφυρο τους ήσουν;
Πλιάτσικο κάνουν, μέσα στις ψυχές, για να νιώσουν κι αυτοί ότι αγαπήθηκαν, με όποιο κόστος.
Μερικοί άνθρωποι κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να σ’ απογοητεύσουν.
Τι κρίμα!
Ίσως να ήσουν ένα βήμα πριν να τους αγαπήσεις πραγματικά.
Ξέχασες να ζεις για όλο τον καιρό που ζούσες στις σκιές του.
Αλλά ήρθε η στιγμή που το ποτήρι ξεχείλισε, που το κρασί ξίνισε και η υπομονή βάφτηκε κόκκινη.
Κι ας ζητάς δικαίωση.
Δεν υπάρχει, γιατί ο έρωτας τελείωσε, όπως τελείωσε και η επιμονή σου.
Εκείνη η ρουφιάνα επιμονή που είχες για όλο τον χρόνο όταν τον θεοποίησες και τον ανέβασες στο βάθρο των πρωταθλητών.
Περίμενες τον χρόνο και ένα σημάδι να τα ρίξεις όλα.
Να τα κάνεις μαντάρα, γιατί ήξερες ότι δεν άξιζε για σένα.
Δεν άξιζες ρε για την δική μου ψυχή!
Ωραίο πράγμα το ξενέρωμα, το γουστάρω πολύ!
Τραβάς τις κόκκινες γραμμές σου, τραβάς τον δρόμο σου μπροστά, δεξιά, αριστερά κι όπου σε βγάλει.
Αρκεί να μην είναι δίπλα του.
Γιατί έδωσες πολλά χωρίς αντίκρισμα, αλλά δεν μετάνιωσες, έμαθες πως σε κάθε βηματισμό, σε κάθε στιγμή η ζωή κάτι θα σου δώσει.
Κάτι που σου αξίζει, κάτι που σε ολοκληρώνει και σε κάνει σοφότερο, καλύτερο.
Με απογοήτευσες και δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα για μια γυναίκα, όσο και να θέλει, όσο και να αγαπά.
Να χάνεις απ’ τα μάτια σου την γοητεία, αυτήν που εξαρχής σε είχε κατακτήσει
