Γράφει η Κορίνα Παπαδοπούλου
«Λόγο στο λόγο και ξεχαστήκαμε μας πήρε ο πόνος και νυχτωθήκαμε σβήσε το δάκρυ με το μαντίλι σου να πιω τον ήλιο μέσα απ’ τα χείλη σου»
Είπαμε τόσα. Λόγια πολλά. Σε στιγμές που δεν τους άρμοζαν. Στιγμές που η χαρά, η ευτυχία και η ανεμελιά του έρωτα έδωσαν, την θέση τους στην πίκρα, τον πόνο και το δάκρυ. Στιγμές σκληρές που μας βρήκαν σε τόπους μακρινούς, χωριστούς. Στιγμές που το μόνο που ήθελα ήταν να σε πάρω αγκαλιά και να σου πω πως όλα θα πάνε καλά μάτια μου, μην φοβάσαι. Είμαι εδώ.
«Μην τον ρωτάς τον ουρανό το σύννεφο και το φεγγάρι το βλέμμα σου το σκοτεινό κάτι απ’ τη νύχτα έχει πάρει»
Το βλέμμα σου. Πόσο σκοτάδι βγάζουν τα μάτια σου. Ίσως τελικά αυτό να με μάγεψε. Η σκοτεινή πλευρά σου. Εκείνη που έχεις καλά κρυμμένη, φυλαγμένη από τα μάτια των πολλών. Εκείνη που για να την δει κάποιος πρέπει να νοιαστεί, να ενδιαφερθεί, να κοπιάσει και να κουραστεί. Όπως αγαπώ το σκοτάδι και την νύχτα που τα μοναδικά φωτεινά στοιχεία, είναι τα αστέρια και το φεγγάρι στον ουρανό. Έτσι αγαπώ και την λάμψη της καρδιάς σου, στα σκοτάδια της ψυχής σου. Αυτή την μαγικά γοητευτική θλίψη των ματιών σου.
«Ό,τι μας βρήκε κι ό,τι μας λύπησε σαν το μαχαίρι κρυφά μας χτύπησε σβήσε το δάκρυ με το μαντίλι σου να πιω τον ήλιο μέσα απ’ τα χείλη σου»
Δεν τα ελέγχω όλα, έτσι τα φέρνει η ζωή, μου είχες πει κάποτε. Όχι μάτια μου. Καμία ζωή, καμία μοίρα, κανένα ριζικό. Οι επιλογές ήταν δικές μας. Όλα τα λάθη, όλα τα σωστά, δικά μας. Σε ποια μοίρα μπορείς να ρίξεις τις ευθύνες; Μόνοι μας, καθημερινά, λίγο, λίγο τρυπούσαμε ο ένας την καρδιά του άλλου. Να πονάμε, αλλά εκεί. Κανείς να μην μπορεί να είναι ουσιαστικά και κυριολεκτικά απών από τη ζωή του άλλου. Να κοροϊδεύουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς.
«Μην τον ρωτάς τον ουρανό το σύννεφο και το φεγγάρι το βλέμμα σου το σκοτεινό κάτι απ’ τη νύχτα έχει πάρει»
Μην ρωτάς κανέναν. Θα σου πω εγώ. Όλα θα στα πω. Μια μέρα, στην θάλασσα, με ένα ηλιοβασίλεμα παρέα. Εκεί που το σκοτάδι θα κάνει σίγα, σίγα την εμφάνιση του. Εκεί που η λάμψη του ήλιου θα μας αποχαιρετά. Εκεί που ο πόνος και η αλήθεια είναι πιο λαμπερά τη νύχτα, δίχως φως. Εκεί παρέα, κοιτάζοντας σε στα μάτια. Εκεί χωρίς φόβο και πάθος, θα στα πω όλα. Δίχως λόγια όμως. Καμία κουβέντα, καμία λέξη δεν θα έχει θέση εκείνη την στιγμή ανάμεσα μας. Μόνο τα μάτια μας θα μιλούν. Και πίστεψε με, έχουν να πουν και να παραδεχτούν πολλά. Όλα εκείνα που τα χείλη μπροστά τους δειλιάζουν, δεν μπορούν να πουν. Εκείνη και μόνο εκείνη η στιγμή θα είναι αληθινή. Εκείνη η στιγμή, εάν και όταν έρθει, θα είναι η στιγμή μας μάτια μου.
