Γράφει η Κατερίνα Μίσσια
Θέλω, αλλά δεν μπορώ!
Θυμώνεις και με κατηγορείς.
Θυμώνεις γιατί δεν τολμάω να σε αγγίξω.
Θυμώνεις και μόνο λόγια είμαι μου λες.
Σκέφτηκες ποτέ το γιατί;
Γιατί φοβάμαι ρε!
Φοβάμαι πως αν σε αγγίξω χάθηκα.
Αν σε αγγίξω θα καταστραφώ.
Ξέρεις τι είσαι για μένα;
Ξέρεις τι θα μπορούσα να κάνω για σένα;
Ούτε τα μισά δεν θα είχες τα κότσια να κάνεις.
Νομίζεις πως αν σε αγγίξω την άλλη στιγμή θα είμαι καλά;
Δεν μπορώ να σε έχω. Δεν θα σε έχω ποτέ! Δεν γίνεται να σε έχω.
Πώς μου ζητάς να σε αγγίξω; Αν είναι εύκολο για σένα, για μένα δεν είναι.
Μπορεί να προσπαθώ να σου δείξω πως είμαι δυνατή. Ξέρεις πόσο πόνο κρύβει μέσα της αυτή η εικόνα;
Ξέρεις πόσα δάκρυα έχουν γκρεμίσει αμέτρητες φορές αυτή τη δύναμη;
Τι θέλεις απο μένα; Θες να με καταστρέψεις για δεύτερη φορά;
Κι αυτή τη φορά δεν θα μπορώ να σε κατηγορήσω, γιατί θα είναι δική μου επιλογή. Μόνη μου θα καταστραφώ.
Μην μου θυμώνεις καρδιά μου, μην μου θυμώνεις αγάπη μου.
Δεν μπορώ, δεν αντέχω να σε αγγίξω.
Όταν κάποτε σε άγγιζα ήσουν κάτι ιερό κι αυτό το ιερό έμεινε χαραγμένο μέσα μου.
Ακόμα και τώρα, ακόμα κι όταν απλά σε κοιτάζω στα μάτια, τρέμω, μουδιάζει το σώμα μου, δίχως να σε αγγίξω.
Ξέρεις πόσο με τρομάζει όλο αυτό;
Σκέψου πόσο με τρομάζει μονάχα η σκέψη στο άγγιγμα σου.
Και ναι, έρχεται η στιγμή που θα γίνει αυτό που θέλεις και θέλω…
Τη στιγμή που θα φύγεις απο κοντά μου;
Τη στιγμή που θα κλείσεις την πόρτα πίσω σου;
Τη στιγμή που θα με κοιτάξεις για τελευταία φορά;
Τη στιγμή που θα ξέρω πως τα χέρια σου θα αγγίξουν κάποια άλλη;
Θα πεθάνω για δεύτερη φορά…
Γι’αυτό σε παρακαλώ, σκέψου πριν θυμώσεις, σκέψου την επόμενη φορά που θα με κατηγορήσεις για τα λόγια μου.
Σκέψου πόσα νιώθω και θα τρόμαζες αν τα μάθαινες.
Σκέψου πόσο θάνατο μπορώ να αντέξω ακόμα.
