Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
Το ξέρω πως σε πόνεσαν πολύ, πριν να σε συναντήσω. Το ένιωσα από την πρώτη την στιγμή, στο βλέμμα σου, στις σιωπές σου, στον τρόπο που κρατάς το σώμα σου σαν να κουβαλάει βάρη που δεν χωράνε στον κόσμο ολόκληρο.
Ξέρω και τις νύχτες σου που έκλαιγες μόνη σου, τα βάρη που σε πάταγαν, τα φαντάσματα που ακόμη σε κυνηγάνε…
Ξέρω, κι είναι βέβαιο πως θα έρθουν στιγμές που θα χάνεις τη λογική σου, που οι πληγές σου θα ουρλιάζουνε και θα θέλουν να ξεσπάσουν.
Όμως μη νομίζεις πως εγώ είμαι ο σάκος σου, το χαλί σου, η ασπίδα σου που δέχεται όλα τα χτυπήματα.
Ο άνθρωπός σου είμαι γαμώτο, όχι ο κυματοθραύστης σου!
Τα αυτιά που θα σε ακούσουνε είμαι, η καρδιά που θα σε νιώσει, όχι ένα τομάρι για τα ξεσπάσματά σου!
Σ’ αγαπάω, μα δεν θέλω χαθώ μέσα στις φουρτούνες σου!
Δεν θέλω να γίνω θύμα των πληγών σου, δεν πρόκειται να αφήσω τον εαυτό μου να πνιγεί στην καταιγίδα σου.
Αν θέλεις να σε σηκώσω, θα σε σηκώσω.
Αν θέλεις να σε κοιτάξω στα μάτια και να σου πω “είμαι εδώ”, θα το κάνω.
Αλλά αν προσπαθήσεις να με τραβήξεις στο βυθό σου, θα σου φωνάξω όχι!
Η αγάπη ματιά μου χρειάζεται δύναμη, αλήθεια, κι όρια.
Σ’ αγαπάω για όσα είσαι, για όσα πάλεψες, για όσα μπορείς να γίνεις.
Κι αν πρέπει να είμαι τρελός για να σε αγαπήσω σωστά, τότε ας είμαι τρελός!
Αλλά θα σ’ αγαπάω πάντα όρθιος, γεμάτος, αληθινός και δίπλα σου.
Όχι κάτω από τα συντρίμμια σου…
Κάτω από τα συντρίμμια σου δεν γίνεται, σου λέω, να αγαπάω!
