Πόσο άδεια μπορεί να είναι μια αγκαλιά;

Γράφει ο Άγγελος Μοναχικός.

Ένα καλοσώρισμα ήταν αρκετό για να αλλάξουν πολλά μέσα μου..
Ο τρόπος σκέψης μου..
Ο τρόπος συμπεριφοράς μου..

Ο τρόπος αγάπης που ποτέ δεν μοιράστηκα..
Μια αυταρχική καλημέρα,μια δύστροπη καληνύχτα..
Και τα νεύρα μου να μην βρίσκουν κάπου να ακουμπήσουν..
Δαίμονας ψύχους μέσα μου..
Και η ψυχή μου μόνη, πιο μόνη από ποτέ..
Έκλεινα τα μάτια μου και έψαχνα να βρω αδιέξοδο, να αποδράσω από μέσα της..
Κι εκείνη..
Έπλεκε ιστούς μην τυχόν και φύγω..μην τυχόν και μείνω..
Με ήθελε εκεί που δεν έπρεπε..ούτε μπρος..ούτε πίσω..
Νύχτες μοναχικές αγκάλιαζα τα γόνατα μου και σε κάθε δάκρυ που κυλούσε έχτιζα την εμπιστοσύνη της..
Μια εμπιστοσύνη που από στιγμή σε στιγμή θα κλονιζόταν,και όλα τα όμορφα θα μαύριζαν για πάντα..
Το σκοτάδι θα γινόταν πιο μαύρο από ποτέ..
Και η ψυχή μου θα σταματούσε να αναζητά την δική της..
Σε ένα δεν θα μπορέσω πιάστηκα..
Φοβήθηκα.. Τρόμαξα στην ιδέα των δυο,πως θα αντιμετωπίσω την μια..!
Νεκρός χορός όλα μέσα μου..
Δεν ξέρω τίποτα πλέον..
”Αν έπιανα το χέρι σου θα ακουμπούσα, πάνω του την ανάσα μου για να νιώσεις πόσο παγωμένη είναι”..
Τόσο νεκρή.. Τόσο άδεια..
(Χρειάστηκα..10 λεπτά..και πολλά συναισθήματα.. μια χούφτα δάκρυα για να το σφραγίσω.. και μια ανάσα για να το θάψω μέσα μου..)

Ψυχή μου..

LoveLetters