Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Οι ευθυνόφοβοι άνθρωποι είναι πάντα δέσμιοι των φόβων τους.
Κάνουν μικρά βήματα, μετρούν τις λέξεις, υπολογίζουν τα ρίσκα, φοβούνται τις αποφάσεις. Ζουν μέσα σε ένα “ασφαλές” πλαίσιο, που όμως τους πνίγει. Δεν ρισκάρουν, δεν δοκιμάζουν, δεν εκτίθενται. Κι ύστερα αναρωτιούνται γιατί δεν νιώθουν ποτέ πλήρεις, γιατί η ζωή τους θυμίζει μισοτελειωμένη πρόταση.
Φτάνουν μέχρι εκεί που “μπορούν”.
Κι αυτό το “μπορώ” είναι τόσο περιορισμένο, τόσο στριμωγμένο ανάμεσα στο “φοβάμαι” και στο “κι αν αποτύχω;”, “κι αν δεν αρέσω;” Κι όμως, δεν συνειδητοποιούν πως ο μεγαλύτερος φόβος δεν είναι η αποτυχία, είναι το να μη ζήσεις ποτέ. Να περάσει ο καιρός κι εσύ να κοιτάς απ’ έξω, χωρίς να έχεις τολμήσει ούτε ένα “ναι” που να καίει.
Οι άλλοι, όμως…
Εκείνοι που δεν έψαξαν ποτέ για εγγυήσεις, που πάτησαν στις στάχτες τους και τις έκαναν χρυσόσκονη, αυτοί είναι οι τυχεροί. Εκείνοι που αποφάσισαν να κάνουν τα δεσμά τους φιόγκο και να διακοσμήσουν τους φόβους τους.
Έκαναν φιόγκο τους φόβους τους, και τους έδεσαν σφιχτά γύρω από το ποτήρι τους, κι κάθε φορά που έπιναν στην υγεία των σκοταδιών τους, ξαστέρωνε.
Γιατί είχαν μάθει να χορεύουν μέσα στο σκοτάδι, όχι να το αποφεύγουν.
Αυτοί έζησαν.
Κι ας πόνεσαν.
Κι ας έμαθαν με τον δύσκολο τρόπο πως η ζωή δεν είναι για να την υπολογίζεις, αλλά για να τη ρουφάς.
Γιατί, τελικά, η μόνη ευθύνη που αξίζει να πάρεις, είναι απέναντι στον εαυτό σου.
Να μην του στερήσεις το βίωμα, τη συγκίνηση, το ρίσκο.
Να μην τον αφήσεις να γεράσει περιμένοντας “την κατάλληλη στιγμή”.
Οι ευθυνόφοβοι μένουν θεατές.
Οι άλλοι… γράφουν ιστορίες.
