Γράφει η Φύλλις Γκούστη
Σταμάτα να αναπαράγεις μέσα σου, ό,τι κακό σου συνέβη.
Σκύψε πάνω από το εσωτερικό σου παιδί και συμπόνεσέ το.
Άκουσέ το. Αγκάλιασέ το. Ζέστανέ το.
Φεύγει η κριτική, η κατηγορία και ο πόνος ακόμα, φεύγει κι αυτός, όταν μαλακώσεις τόσο,
που να μπορείς να βλέπεις με συγχωρετικά μάτια.
Φεύγουν, όταν κατανοήσεις, πως ο καθένας σηκώνει τον δικό του σταυρό και όπως μέσα στον γρηγοροδιάβατό του δρόμο σε έβλαψε, έτσι, άθελά σου, ίσως έχεις βλάψει κάποιον και εσύ.
Φεύγει η αυτοκριτική, η κατηγορία, ακόμα και ο πόνος, όταν μαλακώσεις τόσο,
που να μπορείς να νιώθεις το αεράκι πάνω σου, ή τις ζεστές ηλιαχτίδες του ήλιου.
Όταν μπορείς να ξεχωρίζεις ένα αληθινό χαμόγελο, από το να το βάζεις στον σωρό μαζί με όλα τα υπόλοιπα.
Όταν μπορείς να αφήσεις την καρδιά σου πάλι ανοιχτή.
Όταν η πίστη μέσα σου, είναι μεγαλύτερη από τις πληγές σου.
Άσε λοιπόν το play back and forward των όσων συνέβησαν και σταμάτα να βασανίζεις το μυαλουδάκι σου.
Είναι η καταλληλότερη εποχή να συνδεθείς με την καρδιά σου.
Να ακούς από εκεί. Να αποφασίζεις από εκεί.
Και να σε φροντίζεις. Να σε δέχεσαι. Όπως είσαι.
Όμορφα, ζεστά, αγκαλιαστικά.
Να σε αγαπάς. Μαλακά, τρυφερά και αληθινά.
