Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Κάποιοι δεν θα καταλάβουν ποτέ τα κύματά σου.
Θα σε πουν υπερβολική, απότομη, δύσκολη.
Θα σταθούν στην ακτή, θα σε κοιτάξουν με απορία και θα κάνουν πίσω μόλις νιώσουν το πρώτο παγωμένο σου βλέμμα.
Και θα νομίσουν πως σ’ έμαθαν.
Μα δεν έμαθαν τίποτα.
Γιατί η θάλασσα δεν εξηγείται, δεν τιθασεύεται, δεν μικραίνει για κανέναν.
Απλώς υπάρχει.
Και όσοι ξέρουν να τη σέβονται, τη συναντούν με δέος.
Όσοι όχι, μένουν στην άμμο και παραπονιούνται για τα φύκια.
Έτσι είσαι κι εσύ.
Με βάθος, με ορμή, με μια τρέλα που άλλους τους μαγεύει κι άλλους τους τρομάζει.
Μα αν μικρύνεις, αν σταματήσεις να είσαι θάλασσα, μόνο και μόνο για να μην τρομάζουν οι άλλοι, τότε ποια θα είσαι;
Μια λιμνούλα στάσιμη, ήρεμη, εύπεπτη.
Όμορφη ίσως, αλλά χωρίς ψυχή.
Κι οι άνθρωποι που δεν αντέχουν τη θάλασσα, δεν αξίζουν να κολυμπήσουν στα νερά σου.
Να θυμάσαι, δεν είναι υποχρεωμένοι όλοι να σε καταλάβουν.
Δεν είναι υποχρεωμένοι όλοι να σε αποδεχτούν και να μπουν στα μέτρα σου.
Ούτε εσύ να χωρέσεις στα δικά τους μέτρα.
Εσύ είσαι εκείνη που καθορίζεις πότε θα είσαι ήρεμη και πότε θα ξεσπάς.
Πότε θα φωτίζεις τον ορίζοντα και πότε θα τον σκεπάζεις με μαύρα σύννεφα.
Αυτό σημαίνει να είσαι θάλασσα.
Να έχεις δύναμη, βάθος και επιλογή πότε θα δείχνεις το βυθό σου και πότε θα τον κρύβεις.
Κάποιοι θα σταθούν δίπλα σου και θα θελήσουν να σε γνωρίσουν στ’ αλήθεια.
Θα μπουν μέσα σου χωρίς φόβο, μόνο με σεβασμό.
Κι εκεί θα δεις ποιοι είναι οι άνθρωποι σου.
Οι άλλοι, αυτοί που τρομάζουν, που σου ζητούν να μικρύνεις για να νιώσουν ασφαλείς… άφησέ τους να φύγουν.
Δεν είναι δική σου δουλειά να τους μάθεις να κολυμπούν.
Η δική σου δουλειά είναι να κυλάς.
Να απλώνεσαι.
Να αγκαλιάζεις τα πάντα, χωρίς να χάνεις τον εαυτό σου.
Να θυμάσαι, η θάλασσα δεν ζητά έγκριση.
Δεν ζητά αποδοχή.
Μόνο χώρο.
Γι’ αυτό…
Να είσαι θάλασσα.
Όμορφη, επικίνδυνη, αληθινή.
Μην μικραίνεις ποτέ, μόνο και μόνο επειδή κάποιοι δεν ξέρουν να κολυμπούν.
