Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Έλα να σου πω λοιπόν… τώρα που τελείωσε η μέρα και καταλάγιασε ο θόρυβος. Τώρα που δεν είδες χαμό στα social, ούτε ατελείωτα posts, ούτε φανφάρες για «την μέρα του άντρα». Πέρασε η μέρα σου… έτσι. Αθόρυβα, άχρωμα, άοσμα και βουβά. Σαν να μην ανήκε ποτέ σε κανέναν. Σαν να μην χρειάζεται να τιμηθεί.
Γιορταζόταν, λένε, σήμερα ο άντρας. Όχι ο macho-καρικατούρα, ούτε ο τύπος που νομίζει ότι η δύναμη μετριέται με ντεσιμπέλ. Γιορταζόταν εκείνος ο άντρας που μέσα σε έναν κόσμο που αλλοιώνει τα πάντα, διάλεξε να μην ξεχάσει ποιος είναι. Να μην ξεχάσει τον ρόλο του, τη θέση του, το βάρος και την ευθύνη του, όχι για να επιβάλει, αλλά για να κρατήσει.
Κι εκεί χωράει αυτό που λένε από πάντα..
Να είσαι άντρας… να κουβαλάς βάρη χωρίς παράπονο, να πέφτεις και να ξανασηκώνεσαι πιο σκληρός. Να τολμάς να κλάψεις, να λυγίσεις, να σπάσεις και να το πάρεις όλο από την αρχή.
Να στηρίζεις χωρίς φωνές, να μένεις όρθιος όταν μέσα σου γίνεται χαμός.
Να κινείσαι καθαρά, με αρχές.
Όχι ρόλοι, όχι δηθενιές.
Μόνο όσοι το ζουν, όχι όσοι το παίζουν, όχι το υποκρίνονται.
Κι εγώ δεν πιστεύω στα δυνατά και στα αδύναμα φύλα. Πιστεύω όμως στη φτιαξιά των ανθρώπων που δεν ξεχνούν από πού ξεκίνησαν, πού πάνε και γιατί. Πιστεύω στον άντρα που δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα σε κανέναν. Που κουβαλάει ευθύνες χωρίς να τις διαφημίζει. Που παλεύει να είναι καλύτερος άνθρωπος, καλύτερος σύντροφος, καλύτερος πατέρας. Που δεν φοβάται να αγαπήσει βαθιά και να το δείξει. Που δεν ντρέπεται να πει «λυγίζω», αλλά δεν εγκαταλείπει.
Αυτός ο άντρας μεγαλώνει παιδιά με τρυφερότητα, όχι με φόβο. Στέκεται δίπλα, όχι από πάνω. Στηρίζει, δεν πατάει. Ξέρει ότι η δύναμή του δεν μετριέται με επιβολή αλλά με συνέπεια, με μπέσα, με καθαρή παρουσία. Εκείνος ο άντρας, που στον καθρέφτη του, βλέπει μάτια καθαρά κι όχι γλίτσα..
Είναι ο άντρας που δούλεψε τίμια, που ίδρωσε, που κράτησε οικογένεια όρθια, που στάθηκε και όταν μπορούσε να φύγει. Που είπε «σ’ αγαπώ» χωρίς ντροπή και «έκανα λάθος» χωρίς φοβέρα. Που δεν φοβήθηκε το βάρος, κι ας το κουβαλάει κάθε μέρα στη σπονδυλική στήλη της ψυχής του.
Κι αυτός ο άντρας, ξέρεις… σπανίζει.
Γι’ αυτό σήμερα, που τα social το προσπέρασαν αδιάφορα, εγώ σου λέω ότι αξίζεις να γιορταστείς. Όχι γιατί «είσαι άντρας». Αλλά γιατί είσαι από εκείνη την πάστα που δεν φτιάχνεται πια εύκολα.
Χρόνια σου πολλά λοιπόν, όχι για τη μέρα, αλλά για το είδος σου.
