Μην το πεις πουθενά, μα ακόμα σε ζητάω.

Γράφει η Δήμητρα Γιαννοπούλου

Κρατάς μυστικό; Απόψε δε θα σου γράψω, για όσα ήδη γνωρίζεις.
Δε θα αναφερθώ στο τότε, στις στιγμές που ζήσαμε.
Απόψε θα σου γράψω για το τώρα μου.
Το τώρα μου χωρίς εσένα.

Είναι καλοκαίρι πια – κι όπως και πέρυσι, έτσι και φέτος – με βρίσκει στη βεράντα να καπνίζω.
Η διαφορά είναι πως αυτό το βράδυ – ή μάλλον ΚΑΙ αυτό το βράδυ – εσύ δεν είσαι εδώ.
Δεν περιμένω να ξημερώσει για να σε συναντήσω, ούτε περιμένω να χτυπήσει το κινητό μου και να διαβάσω μήνυμα από σένα, γιατί εσύ αποφάσισες να συνεχίσεις τη ζωή σου χωρίς εμένα.

Δεν ξέρω τι κάνεις, πού είσαι, πώς περνάς, πού θα πας διακοπές…
Ξέρω μόνο πως αντέχεις να ζεις μακριά μου. Εγώ όμως όχι, αλλά – σε παρακαλώ – μη το πεις πουθενά!
Μην πεις πουθενά, πως μετά από τόσους μήνες, εγώ εξακολουθώ να σε ζητάω!
Να με πονάει η απουσία σου και να ματώνω απ’ τη σιωπή σου.
Μην πεις σε κανέναν, πως κάθε μέρα δίνω μάχη για να φαίνομαι καλά και να γελάω.

Δε θέλω να μάθει κανείς, πως ακόμα και τώρα βουρκώνουν τα μάτια μου και απλώνω το χέρι μου αναζητώντας το δικό σου…
Μέσα στα τόσα λάθη που έκανα, το μεγαλύτερο ήταν που πίστεψα πως πετώντας όλα σου τα πράγματα και διαγράφοντας τις φωτογραφίες σου, θα σε ξεχνούσα.

Μαλακίες! Δεν έχω κανέναν απ’ τους πορτοκαλί αναπτήρες που μου χάριζες, με σκοπό να με κάνεις να αγαπήσω αυτό το χρώμα που ποτέ δε μου άρεσε, κι όμως κάθε φορά που ανάβω τσιγάρο – με τον μαύρο πάντα αναπτήρα μου – ψιθυρίζω τ’ όνομά σου.

Και όπως θυμάσαι, αν θυμάσαι, καπνίζω πολύ… Δεν έχω καμία φωτογραφία σου, κι όμως κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου, βλέπω τα δικά σου. Δεν έχω πια το μπουκάλι απ’ το άρωμά σου, μα ακόμα και τώρα σε μυρίζω πάνω μου. Και ξέρεις γιατί;

Γιατί σε κουβαλάω μέσα μου. Έτσι μου είχες πει κι εσύ, θυμάσαι ;
“Ο, τι κι αν γίνει, θα σε κουβαλάω πάντα μέσα μου”.
Πες μου, ρε γαμώτο! Το θυμάσαι; Εμένα, με θυμάσαι; Θυμάσαι έστω κάτι απ’ όσα ζήσαμε; Απ’ όσα νιώσαμε;
Τέλος πάντων. Πήγε αργά και δουλεύεις το πρωί.
Αν, λέω αν… Αν με κουβαλάς κι εσύ μέσα σου, πες μια καληνύχτα σ’ εκείνο το κορίτσι, που κάποτε του είχες πει πως το αγαπάς,κι εκείνο σε είχε πιστέψει…

Καληνύχτα, κι όπως είπαμε. Όσα διάβασες, θέλω να μείνουν μεταξύ μας.