Κράτα λίγη αγάπη και για σένα..

Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου.

Είναι μωρέ και κάποιες φορές που νιώθεις τόσο μόνος.

Δεν έχει σημασία αν είναι πρωί ή βράδυ.

Το παράπονο δεν έχει ώρες.

Λες και κανείς δεν νοιάστηκε ποτέ.

Λες και κανείς δεν ρώτησε ποτέ.

Λες και κανείς δεν σε πήρε ποτέ μια αγκαλιά.

Να σε ρωτήσει “ είσαι καλά;”

Δεν τους νοιάζει.

Ποιόν νοιάζει;

Όλοι κοιτάνε την πάρτη τους και μόνο.

Αυτό που δεν έκανες ποτέ εσύ.

Το ξέρεις πολύ καλά.

Πάντα εκεί για τους άλλους.

Να κάνεις το κλάμα τους δικό σου.

Να σου ρουφάνε το γέλιο για να γίνουν εκείνοι καλά.

Έλα τώρα. Εσύ το δίνεις!

Απλά θα ήθελες και εσύ να κάνουν το ίδιο.

Δεν είναι όλοι έτσι αγάπη.

Μην περιμένεις.

Μην περιμένεις από τους ανθρώπους να σου δώσουν.

Μάλλον πρέπει να τα πάρεις μόνος σου.

Να διεκδικήσεις το γέλιο. Την αγκαλιά!

Και την Αγάπη;

Όχι και την Αγάπη. Έλεος!

Αυτό είναι που σε κουράζει. Το ξέρω.

Δεν σκέφτονται όμως.

Τα έχουν όλα μασημένα, έτοιμα στο πιάτο.

Είπαμε. Εσύ τους έχεις μάθει έτσι.

Δεν θα ζητήσεις και την Αγάπη τώρα.

Αυτό είναι που σε εξοργίζει περισσότερο.

Μα εσύ τη δίνεις απλόχερα.

Γιατί δεν γίνεται το ίδιο και με εκείνους;

Απορίες που τις έχεις και εσύ.

Κράτα λοιπόν και λίγη Αγάπη για τον εαυτό σου.

Εσύ και εκείνος είστε μαζί.

Και δεν ζητάει.

Μόνο να τον προσέχεις.

Να τον αγαπάς.

Να του μιλάς γλυκά.

Να τον κάνεις να γελάει γιατί του αξίζει.

Είναι πάντα εκεί για εσένα.

Για εσένα να παλεύει.

Να παλεύει να σε κρατήσει ζωντανό!

Δώσε του λοιπόν αυτό που του αξίζει.

Αγάπη.

Αυτό.

LoveLetters