Γράφει η Δήμητρα Διακάκη
Θέλεις να παίξουμε ένα παιχνίδι;
Κρυφτό λέγεται.
Εγώ θα κρύβομαι κι εσύ θα προσπαθείς να με βρεις.
Εγώ θα κρύβομαι από σένα, απ’ αυτά που συμβαίνουν, απ’ αυτά που νιώθω, ακόμα κι από μένα την ίδια.
Θα κρύβομαι γιατί θα φοβάμαι μήπως περάσω ξανά τα ίδια.
Μήπως χαθεί η μαγεία και ο μάγος φρικάρει.
Θα αναρωτιέμαι μήπως είσαι πολύ καλός για να είσαι αληθινός.
Μήπως δεν είναι και πολύ καλή ιδέα να σ’ αφήσω να μπεις στη ζωή μου.
Μήπως είσαι κι εσύ μία ακόμα κάλπικη λίρα.
Μήπως είσαι σαν τους άλλους.
Κάπως έτσι λοιπόν θα κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου και θα απομακρύνομαι συνεχώς.
Τι λες; Παίζουμε;
Μα για κάτσε…
Το έχουμε παίξει αυτό το παιχνίδι ήδη!
Θυμάσαι;
Εγώ χαμένη στο κέντρο ενός νοητού δωματίου, να κρύβω σκέψεις, λόγια, συναισθήματα, λάθη, πάθη, επιθυμίες.
Κι εσύ στη γωνία να με παρατηρείς.
Σοβαρός, σκεπτικός και μ’ αυτό το βλέμμα που μου φώναζε να φανερωθώ.
Με κοιτούσες… Εκεί από τη γωνία…
Με κοιτούσες να απομακρύνομαι και να κρύβομαι ξανά..και ξανά…
Κι εκεί που νόμιζα πως κρύφτηκα πάλι και δεν θα με έβρισκες,
εσύ ήσουν πάλι εκεί… στη γωνία.
Και με παρατηρούσες με το ίδιο βλέμμα…
Μέχρι που αποφάσισες να προχωρήσεις και να έρθεις στο κέντρο να με βρεις.
Ήρθες λίγο απροειδοποίητα και γι’ αυτό δεν πρόλαβα να κρύψω αυτά που είχα.
Με είδες με όλα τα χαρτιά μου ανοιχτά. Για πρώτη φορά!
Συνειδητοποίησα πως όπου κι αν κρυφτώ, εσύ θα με βρεις.
Και ξέρεις κάτι; Μ’ άρεσε!
Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι δεν θέλω να κρύβομαι.
Δεν υπάρχει τίποτα για το οποίο να χρειάζεται να κλείνομαι στον εαυτό μου πια.
Το παρελθόν έμεινε στο παρελθόν και στο προσκήνιο ήρθε στο παρόν!
Κατάλαβα πως το κρυφτό είναι ένα παιχνίδι για πεντάχρονα, κι εγώ καλέ μου την έχω περάσει εδώ και χρόνια αυτήν την ηλικία.
Και τώρα πια μ’ αρέσουν οι φανερές καταστάσεις, τα ξεκάθαρα λόγια, οι τολμηρές πράξεις…
Οπότε ας αφήσουμε στην άκρη το παιχνίδι του κρυφτού κι ας παίξουμε αυτό της ειλικρίνειας…
Ξέρεις.. με ξεκάθαρες κουβέντες και πράξεις…
Τι λες;
Ξεκινάμε;
Join the discussion