Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Κάτσε λίγο να τα πούμε.. πέρασε καιρός που δεν καθίσαμε κι οι δυο κατάχαμα να μιλήσουμε για όλα εκείνα που..
Να μου πεις τα παράπονά σου, για μια μοναξιά που τη βάφτισες επιλογή για να μην κοιτάξεις λίγο πιο βαθιά στον καθρέφτη.
Βλέπεις, είδες το δέντρο, αλλά έχασες το δάσος. Μάθαμε να κάνουμε φασαρία για τα λάθος πράγματα. Πνιγόμαστε από θυμό εκεί που θα έπρεπε να σκύψουμε με ευγνωμοσύνη. Και μετά απορούμε γιατί μένουμε μόνοι.
Ανθρώπους που στάθηκαν, τους φθείραμε με τα “ναι, αλλά” μας. Με σκοτσέζικα ντους στα συναισθήματά τους.
Τους κουράσαμε με την ανάγκη μας να αποδείξουμε πως πάντα κάποιος άλλος φταίει.
Και στους περαστικούς χαρίζουμε το χαμόγελο που θα έπρεπε να κρατήσουμε για εκείνους που έμειναν. Τους χαρίζουμε χαμόγελο, γλυκύτητα και ευγένεια. Στους περαστικούς..
Τα έχουμε όλα λάθος ρυθμισμένα.
Φωνάζουμε στον άνθρωπό μας γιατί είναι δεδομένος. Χαμογελάμε στον αδιάφορο γιατί μας προκαλεί.
Και κάπως έτσι, ξεχνάμε να αγαπάμε με συνέπεια.
Ξεχνάμε να νοιαζόμαστε όταν δεν υπάρχει κοινό να μας δει.
Φτιάξαμε μια γενιά ανθρώπων που ξέρει να λέει “συγγνώμη” δημόσια και να πληγώνει ιδιωτικά.
Που δείχνει ευγένεια σε αγνώστους και ξερνάει κούραση, θυμό και αγανάκτηση σε αυτούς που την αγαπούν.
Που ζητάει χώρο, αλλά δεν προσφέρει ποτέ τον δικό της. Που απαιτεί άφθονο χρόνο αλλά τσιγκουνεύεται και το δευτερόλεπτο αλήθειας.
Τα μπερδέψαμε γιατί δεν μάθαμε ποτέ τη διαφορά ανάμεσα στο «θέλω» και στο «κρατάω».
Θέλουμε όμορφα λόγια, αλλά όχι δύσκολες πράξεις.
Θέλουμε προσοχή, αλλά δεν ξέρουμε να τη δώσουμε.
Και μέσα σ’ αυτό το μπέρδεμα, χάνουμε τους πιο αληθινούς ανθρώπους μας, τους πιο αθόρυβους συμμάχους μας.
Κάποτε λέγαμε πως πρέπει να αγαπάμε και να φροντίζουμε τον εαυτό μας, όπως τους άλλους. Τώρα πρέπει απλά να σταματήσουμε να φερόμαστε στους άλλους όπως φερόμαστε στον εαυτό μας, με ανοχή, αλλά χωρίς αγάπη.
Γιατί, στο τέλος της μέρας, οι πράξεις που μετράνε δεν είναι αυτές που δείχνουμε προς τα έξω.
Είναι αυτές που κρατάμε μέσα στο σπίτι, πίσω απ’ την κλεισμένη πόρτα, εκεί που φαίνεται ποιοι πραγματικά είμαστε.
Καλημέρα μας..
