Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Για λίγες (ακόμα) παραστάσεις, ο Τάσος Ιορδανίδης και η Θάλεια Ματίκα, κρατούν σφιχτά το χέρι και προκαλούν εκείνα τα συναισθήματα τα από καιρό ξεχασμένα.
Μια παράσταση που “κέρδισε” το στοίχημα του χρόνου..
Την πρώτη φορά που το είδα, ήταν λίγο από περιέργεια, λίγο επειδή εκείνο το προαύλιο του Saint Paul στον Πειραιά, έβγαλε αυτόν τον τύπο τον παράξενο που δεν μπορούσες να φανταστείς πώς θα πορευτεί στο θέατρο..
Τις επόμενες δυο, ήταν πολύ συνειδητή επιλογή.. μια στο Άλφα και μια στον Πόρο, που άρχισα να παρατηρώ αυτά που σε πρώτη ανάγνωση δεν είχα δει.
Από τον τίτλο κιόλας, «Θέλω να σου κρατάω το χέρι», μπαίνεις σε μια αίσθηση τρυφερότητας, σχεδόν ρομαντικής υπόσχεσης ή και προκλητικού κλεισίματος του ματιού για κάτι που.. δεν ξέρεις αν τελικά το μπορείς. Όμως αυτό που ζεις ως θεατής στη σκηνή του Θεάτρου Άλφα δεν είναι μια ανάλαφρη ιστορία αγάπης. Είναι μια τολμηρή κατάδυση στην εύθραυστη ισορροπία μιας σχέσης που δοκιμάζεται, με την υπογραφή του Τάσου Ιορδανίδη και τη συνενοχή της Θάλειας Ματίκα.
Βρισκόμαστε σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, έναν χώρο «ημιδιαμονής», που μετατρέπεται σε καταφύγιο ενός ζευγαριού μακριά από τις ζωές τους και τις υποχρεώσεις τους. Έχουν κάνει μια συμφωνία: εδώ μέσα δεν μπαίνουν τα εξωτερικά βάρη, εδώ μιλούν, αγαπιούνται, εκφράζονται χωρίς φίλτρα. Μόνο που η πραγματικότητα δεν υπακούει σε τέτοιους όρους. Οι αναμνήσεις, οι προσδοκίες, ο θυμός και τα ανείπωτα μπαίνουν απρόσκλητα και γκρεμίζουν τις ισορροπίες. Ως θεατής δεν παρακολουθείς απλώς, αλλά αναγνωρίζεις ρωγμές που θα μπορούσαν να είναι και δικές σου.
Η σκηνοθεσία του Ιορδανίδη στήνει μια λιτή αλλά φορτισμένη σκηνή. Η Ηλένια Δουλαδήρη με τη σκηνογραφία και τα κοστούμια, οι φωτισμοί της Ζωής Μολυβδά-Φαμέλη και η μουσική επιμέλεια της Θάλειας Ματίκα δημιουργούν ατμόσφαιρα που εγκλωβίζει, σαν να βρίσκεσαι κι εσύ μέσα στο δωμάτιο. Δεν υπάρχουν περιττές κινήσεις, τίποτα επιδεικτικό· το βάρος πέφτει στον λόγο και στις σιωπές.
Οι συναντήσεις του ζευγαριού ξετυλίγονται σαν μικρά επεισόδια. Εξομολογήσεις, συγκρούσεις, στιγμές πάθους και σιωπής, με το ερώτημα να αιωρείται.. μπορεί μια σχέση να σωθεί αν της δώσεις έναν χώρο ειλικρίνειας ή θα συντριβεί ακόμα πιο γρήγορα;
Η Θάλεια Ματίκα φέρνει στη σκηνή έναν πληθωρικό χαρακτήρα· μιλά, διεκδικεί, αποκαλύπτεται, τραβά την προσοχή. Είναι η γυναίκα που θέλει να κρατηθεί, να απαιτήσει, να ακουστεί. Ο Τάσος Ιορδανίδης αντιπαραβάλλει με έναν πιο εσωτερικό ρυθμό· σιωπηλός, συγκρατημένος, μέχρι που έρχεται η στιγμή της έκρηξης και τότε ο κόσμος του αποκαλύπτεται ολόκληρος. Η χημεία τους δεν είναι το «ρομάντζο του ζευγαριού στη ζωή», αλλά η αυθεντικότητα δύο ηθοποιών που αφήνουν τον θεατή να βρει τον εαυτό του ανάμεσά τους.
Υπάρχουν στιγμές που η ένταση μοιάζει υπερβολική, φορτωμένη, και το φινάλε ίσως φανεί σε κάποιους πιο επιβλητικό απ’ όσο ταιριάζει στο υπόλοιπο έργο. Όμως αυτή ακριβώς η υπερβολή είναι που σε ταρακουνάει, που σε αφήνει να φύγεις με ερωτήματα. Γιατί αυτή η παράσταση δεν χαρίζει λύσεις ούτε happy end. Σου χαρίζει καθρέφτες. Σε κάνει να αναρωτηθείς: τι σημαίνει στ’ αλήθεια «να μου κρατάς το χέρι»; Είναι μια πράξη αγάπης ή μια απέλπιδα προσπάθεια να μη χαθούμε;
Φεύγοντας από το θέατρο, η απάντηση δεν είναι μία. Όμως η συγκίνηση μένει. Και το σίγουρο είναι πως αυτή η παράσταση ανοίγει διάλογο μέσα σου, πολύ πέρα από τη σκηνή.
Πήρε το μάτι μου πως για λίγες παραστάσεις.. θα ανέβει κι ετοιμάζομαι για ακόμη μια φορά. Γιατί κάποτε, σε κάποια έργα, γυρνάς ίσα ίσα για να βεβαιωθείς πως “όλα είναι καλά” και το συναίσθημα ορίζει ακόμα (ευτυχώς) τη ζωή μας.
