Γράφει η Πράξια Αρέστη
Ένα λουλούδι δε γεννιέται λουλούδι. Είναι σπόρος που χρειάζεται χώμα και νερό για να μεγαλώσει και να δείξει την ομορφιά του. Ένας άνθρωπος δε γεννιέται άνθρωπος. Ξεκινάει ως έμβρυο που τρέφεται από τον ομφάλιο λώρο της μητέρας του για να γίνει μωρό και να μεγαλώσει.
Όλα τα ζωντανά πράματα στον πλανήτη αυτό θέλουν χρόνο, τροφή και τις κατάλληλες συνθήκες για να γίνουν. Το ίδιο και η αγάπη. Συνήθως, οι άνθρωποι κυνηγάμε την αγάπη λες κι είναι κάτι που υπάρχει έτοιμο εκεί έξω για μας και μας περιμένει να το ανακαλύψουμε. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό που ψάχνουμε δεν έχει καν ακόμη γεννηθεί.
Γιατί η αγάπη δεν είναι ένας μαγικός σπόρος που μόλις τον ρίξουμε κάτω μεγαλώνει και κάνει καρπούς. Η αγάπη είναι κάτι που πρέπει να δημιουργήσουμε εμείς οι ίδιοι όταν οι κατάλληλες συνθήκες μας ευδοκιμούν. Όταν υπάρχει γόνιμο έδαφος, όταν έχουμε τροφή να διαθέσουμε, χρόνο ν’ αφιερώσουμε, όταν είμαστε έτοιμοι να κάνουμε θυσίες, να παραμερίσουμε το εγώ μας και ν’ αφήσουμε το αίσθημα να μας κυριεύσει.
Η αγάπη θέλει το χρόνο της. Κι είναι το πιο δύσκολο φυτό απ’ όλα για ν’ ανθίσει και να κάνει καρπους. Επειδή, θέλει δύο ανθρώπους μαζί να τη γεννήσουν και να την αναθρέψουν. Δύο ανθρώπους απόλυτα αφοσιωμένους ο ένας στον άλλο. Δύο ανθρώπους που καταφέρνουν να προστατευτούν από τα χαλάζια του έρωτα και του πάθους που τους κυριεύει στην αρχή. Δύο ανθρώπους που αφιερώνουν χρόνο για να μάθουν ο ένας τον άλλο. Που η χημεία τους δεν τελειώνει όταν σηκωθούν από το κρεβάτι. Που μπορούν να συγχωρούν ο ένας τον άλλο ξανά και ξανά. Που μπορούν σιγά σιγά να εμπιστεύονται ο ένας τον άλλο και ν’ αφήνονται. Ν’ αποκαλύπτουν όλες τις πλευρές του εαυτού τους, ακόμη και τις πιο σκοτεινές και να μένουν.
Η αγάπη θέλει αντοχές, θέλει αμοιβαία εκτίμηση, σεβασμό και πάθος που δεν τα βρίσκεις με την πρώτη. Είναι περισσότερο θέμα τύχης και πιθανοτήτων για να την πετύχεις όπως ακριβώς είναι και η ίδια η ζωή. Κι ύστερα αμα σου τύχει πρέπει να την προσέχεις για να μη σου μαραθεί. Από τους ανέμους, τις θύελλες, τις καταιγίδες, τα τρωκτικά. Η αγάπη έχει τόσους εχθρούς με πρώτους πρώτους τους εαυτούς μας.
Κι είναι εύκολο να τη χάσεις μέσα από τα χέρια σου σε μια στιγμή. Ζεις μ’ αυτή τη σκέψη κάθε μέρα. Ότι δηλαδή μπορεί κάποια στιγμή να τη χάσεις, ενώ μπορεί να δίνεις τα πάντα, ακόμη και τον ίδιο σου τον εαυτό για να τη θρέψεις. Είναι άδικο, κάτι που θέλει τόσο χρόνο και κόπο να μπορεί σε μια στιγμή να χαθεί για πάντα, όμως έτσι δεν είναι κι όλη μας η ζωή; Αυτό σημαίνει ότι δεν αξίζει να ζούμε την κάθε στιγμή της; Αντίθετα. Δεν πρέπει ν’ αφήνουμε ούτε μία στιγμή από τη ζωή μας και την αγάπη να πάει χαμένη.
Η αγάπη αξίζει και μας δίνει πολλά. Γι’ αυτό δε θα μπορούσε ποτέ να ήταν εύκολη υπόθεση. Δε θα μπορούσαμε ποτέ να τη βρίσκουμε γρήγορα και παντού. Κυκλοφορούν εκεί έξω πολλά ομοιώματά της που κάποτε μας ξεγελούν, όμως την πραγματική τη βρίσκουμε σπάνια. Και μόλις τη γνωρίσουμε, ξεχνάμε το παρελθόν κι όλα τα ανούσια ή δύσκολα που έχουμε περάσει.
Αν βρούμε την αγάπη, αν βρούμε τον άνθρωπό μας θα το καταλάβουμε. Κάτι μέσα μας θα μας το λέει. Είτε κοιμόμαστε μαζί του τη νύχτα είτε όχι. Ένας άλλος άνθρωπος ζει μέσα μας όπου κι αν βρισκόμαστε, όπως ένα μωρό σε μια έγκυο γυναίκα. Κι όπως αυτό μεγαλώνει, μεγαλώνει μαζί του κι η αγάπη μας.