Η συγχώρεση δόθηκε. Η επιστροφή σου απορρίπτεται.

Γράφει η Αριάδνη Αρβανίτη.

Πέρασε καιρός από τότε που χωρίσαμε.
Σχεδόν ένας χρόνος.
Τι θέλεις;

Τι θέλεις, λοιπόν, κι εμφανίζεσαι ξανά στην ζωή μου;
Ξέμεινες από εφήμερες σχέσεις και είπες να γυρίσεις στην σταθερή καβάντζα σου;
Τι ζητάς από εμένα πια; Δεν έμεινε τίποτε εδώ να βρεις. Στάχτες μόνο.
Στο έλεγα όταν έφευγες και με άφηνες μόνη μου.
Στο έλεγα ότι κάποτε θα βρω τη δύναμη και θα μπορέσω να σηκωθώ και να φύγω και εγώ από εσένα. Θα μαζέψω τα κομμάτια μου και θα φύγω.
Δεν θα κολλήσω τίποτε, σπασμένη θα προχωράω για να βλέπω τα σημάδια μου και να θυμάμαι όλα όσα μου έκανες, όλα όσα πέρασα μαζί σου. Όλα!

Τι θέλεις λοιπόν;

Εδώ δεν χωράς. Περισσεύεις.
Για την ακρίβεια πάντα περίσσευες απλά εγώ δεν κατάφερα ποτέ μου να το δω.
Και προτιμούσα να περιορίζομαι και να κόβω τον εαυτό μου σε μικρότερα κομματάκια για να τον φέρω στα μέτρα σου, να γίνω όλα όσα ήθελες και όσα πάντα σου αποζητούσες.

Όχι πια… Ξέρεις, έμαθα πως κανείς δεν ανεβαίνει στην πλάτη σου αν εσύ πρώτα δεν σκύψεις…
Κι εγώ μαζί σου έσκυψα πολλές φορές.

Δεν θα σε κατηγορήσω για τίποτε πια, ούτε για τα ψέματα ούτε για το παραμύθιασμά σου. Τα έχουμε πει τόσες φορές. Είναι και τόσα πολλά άλλωστε. Κατάντησε γραφικό!
Θα σου πω, όμως, πως μέσα μου κατάφερα να σε συγχωρήσω. Δεν ξέχασα τίποτε! Θυμάμαι όλα όσα μου έκανες!! ΟΛΑ!!!

Απλά έδωσα τόπο στην οργή και σε συγχώρεσα. Επειδή πάνω απ’ όλα εξαιτίας σου έγινα αυτό που είμαι σήμερα και κυρίως γιατί μέσα από πολλές καταστάσεις έμαθα να εκτιμάω την αλήθεια στους ανθρώπους.
Έχω γίνει καλύτερος άνθρωπος και γελάω με την ψυχή μου πλέον. Και το εκτιμάω αυτό.
Με έκανες να μισώ τους ανθρώπους και να μισώ ακόμα κι εμένα. Να μην πιστεύω και να μην εμπιστεύομαι τίποτα. Να φοβάμαι να ζήσω και το κυριότερο… να καταστρέφω τον εαυτό μου…
Αλλά… όχι πια! Πλέον τα κατάφερα!