Γράφει η Μόνια Μακρή
Αυτή. Αυτή είναι η αδελφή μου!
Η ταχεία κλήση στο τηλέφωνο μου.
Η άλλη όψη ενός νομίσματος που κόπηκε από την ίδια μηχανή με λίγα χρόνια διαφορά..
Ίδιο αίμα μα τόσο διαφορετικές.
Δεν την επέλεξα συνειδητά.. ούτε κι’εκείνη εμένα.
Ένα ωραίο πρωινό της Άνοιξης με φέρανε στα πόδια της πεσκέσι!
Δεν έκλαψε. Δεν τρομοκρατήθηκε. Δεν ζήλεψε.
Με αγκάλιασε και με φίλησε με την ίδια αγάπη που με αγκαλιάζει και με φιλάει και τώρα.
Μόνο που τώρα η αγκαλιά της είναι τόσο σφιχτή.. που σχεδόν μυρίζει μανούλα.
Τα λόγια της πάντα τόσο σωστά.. που ακυρώνει όλη την κοσμοθεωρία μου.
Και η παρουσία της μπορεί συχνά να είναι ένα ..”Επ, κοπελιά εγώ στα έλεγα!” και να μου τη δίνει στα νεύρα.. αλλά είναι τόσο μα τόσο αναγκαία!
Δεν ξέρω πως θα ήταν η ζωή μου ως μοναχοπαίδι. Ποτέ μου δεν το σκέφτηκα. Δε χρειάστηκε θα μου πεις. Δεν ήθελα καν να το σκεφτώ, θα σου πω εγώ.
Για μένα η αδελφή μου είναι ένα λιμάνι που στέκει αγέρωχο όσα κύματα κι αν σκάνε πάνω του. Η καλύτερή μου φίλη. Ο άνθρωπος που είναι πάντα εδώ. Στα δύσκολα. Στα εύκολα. Στα ανούσια και στα σημαντικά.
Δεν μαλώσαμε ποτέ. Περίεργο δεν είναι; Ίσως να διαφωνήσαμε αλλά ποτέ δεν ξεμαλλιαστήκαμε. Ποτέ δεν βριστήκαμε. Ούτε σαν παιδιά ούτε τώρα.
Ίσως γιατί πάντα υποχωρούσε. Πιο τσαούσα εγώ, πιο χαμηλών τόνων και προστατευτική εκείνη.
Μακάρι να είχε όλος ο κόσμος την καλοσύνη της και την ψυχή της. Την δύναμή της και την ξεχωριστή οπτική της απέναντι σε μια επικείμενη καταιγίδα.
Είναι περίεργο, αλλά δε βλέπει ποτέ την καταιγίδα. Βλέπει πάντα το μετά. Την επόμενη μέρα.. που βγαίνει πάντα το ουράνιο τόξο!
Αυτή. Αυτή είναι η αδελφή μου. Το άλλο μου μισό. Και δε σηκώνω κουβέντα από κανέναν!
Ένα δάκρυ της αν δω.. βρες καράβι να φύγεις!