Επέλεξα να είμαι ο εαυτός μου κι αν δεν το αντέχεις, τράβα παρακάτω

«Να είσαι…»

Φράσεις που ξεκινάνε με την προστακτική και τελειώνουν με την επιθυμία του τι θα θελε να είναι ο καθένας και δεν είναι.

«Να είσαι δυνατός»
«Να είσαι ψύχραιμος»
«Να μην σε παίρνει από κάτω»
«Να μην δείχνεις ότι πονάς»

Κάνε μου μια χάρη σε παρακαλώ… μάζεψε όλα τα «Να…» από την ζωή μου και τράβα παρακάτω.

«Να μην κλαις»
«Να μην στεναχωριέσαι»

Γιατί ρε φίλε;;
Γιατί δεν αντέχεις να με δεις να κλαίω;
Γιατί δεν το αντέχει η τελειότητά σου να χαραχθεί με λύπη και δάκρυα;;
Πάρε το βλέμμα σου από πάνω μου κι ακόμα καλύτερα, πάρε και τον εαυτό σου μακριά μου!

Εγώ επέλεξα να είμαι ο εαυτός μου.
Επέλεξα για μια φορά να είμαι εγώ.
Τσακισμένη, αφτιασίδωτη, χωρίς μάσκα και προσωπείο.
Επέλεξα να μην με δεις όπως σε βολεύει.
Να μην με δεις όπως σε συμφέρει.

Επέλεξα να είμαι εγώ, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως θα με δεις αδύναμη και δακρυσμένη.
Επέλεξα να μην είμαι η δύναμη κανενός. Ούτε καν του εαυτού μου.
Επέλεξα να είμαι εγώ, ακόμα κι αν αυτό σε τρομάζει γιατί χαλάω την τέλεια εικόνα που έχεις στο μυαλό σου.
Επέλεξα να είμαι εγώ, κι αν δεν αντέχεις την απάντηση στο «Πώς είσαι;», να μου κάνεις την χάρη και να μην με ρωτάς.

Τελείωσα από καιρό με τα ανούσια «μια χαρά» και τα κενά «καλά».
Κι αν εσένα σε σοκάρει να σου λέω πως δεν είμαι καλά, πως παλεύω, πως δίνω μάχες, δεν πειράζει.

Στο express των συναισθημάτων τούτη τη φορά δεν θα επιβιβαστώ.
Θα μείνω στην αποβάθρα και θα κοιτώ τα τρένα να περνάνε.
Πρώτα οι ψεύτες. Ύστερα οι βολεμένοι. Λίγο μετά οι δειλοί και οι λίγοι.
Μετά θα περάσουν εκείνοι που σε αντέχουν μόνο όταν ταιριάζεις με την εικόνα τους και λίγο μετά θα έρθουν κι εκείνοι οι άλλοι με τα μεγάλα «θα».
Κι όταν όλοι αυτοί περάσουν.. τότε θα έρθει και το δικό μου το τρένο.

Δεν έχει πολλούς μέσα. Έχει εκείνους που επέλεξα.
Έχεις εκείνους που έμειναν την ώρα που γκρεμιζόταν συθέμελα και η τελευταία πορσελάνινη μάσκα μου.
Έχει εκείνους που είδαν τον πόνο και δεν δοκίμασαν να ζωγραφίσουν πάνω του χαμόγελο για να νιώσουν καλύτερα εκείνοι.
Έχει εκείνους που η αγκαλιά τους, έκλεισε έξω κάθε σκουπίδι που δεν άξιζε να αγγίξει την ψυχή.
Έχει εκείνους που αντέχουν να σε κοιτάνε στα μάτια όταν τους λες «πονάω» και να σου λένε.. «δεν πειράζει.. θα περάσει.. μέχρι τότε, εγώ είμαι εδώ..»
Έχει εκείνους που μένουν επειδή επέλεξαν να μην σε κάνουν δύναμή τους και πλάτη τους.
Έχει εκείνους που διάλεξαν να πλέξουν τα χέρια τους με τα δικά σου και να πέσουν στο πάτωμα μαζί σου.

Να πέσουν και να μείνουν εκεί, κάτω, πεσμένοι, δίπλα σου, μέχρι να έρθει η ώρα να ξανασηκωθείς.
Μέχρι να έρθει η ώρα να αναγεννηθείς μέσα από τις στάχτες σου.
Μέχρι τότε… κάνε μου μια χάρη σε παρακαλώ..
Μάζεψε τα «να…» και τράβα παρακάτω!!
Εδώ, σ’αυτό το βαγόνι, τις ξεφορτωθήκαμε τις μάσκες.
Και μαζί με τις μάσκες, ξεφορτωθήκαμε κι εκείνους που μας τις φόρεσαν.