Γράφει ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος
Είσαι το πάντα μου που πέρασε, που ήρθε και δεν έχει έρθει ακόμη.
Όταν το γκρίζο σκεπάζει την σκέψη μου και οι πρώτες σταγόνες αφήνονται ελεύθερες, δεν σηκώνω το βλέμμα να αναζητήσω τον ήλιο μου, τον συναντώ στο χέρι που μου κρατά την ομπρέλα.
Όταν τα πάντα μου πάνε στραβά έρχεσαι εσύ και μου ισιώνεις την μέρα. Αυτή η καλημέρα σου λιώνει και τους πιο παγωμένους χειμώνες.
Η ζωή μου μαζί σου μοιάζει με την αγαπημένη μου χιλιοπαιγμένη ταινία που όσες φορές κι αν την παρακολουθήσω πάντα κάτι αναπάντεχα ευχάριστο συμβαίνει καθώς αλλάζει όλη η πλοκή της και ξανά έρχεται στα μάτια ο ενθουσιασμός της πρώτης φοράς.
Εμφανίστηκες σαν την φωτιά και έκαψε όλα τα σχέδια μου για να μου αποδείξεις πως αυτό που πραγματικά έχει αξία είναι το μαζί, χωρίς σχέδια και υποσχέσεις αλλά ευτυχισμένοι σε μια σχέση που σφυρηλατείται καθημερινά με αγάπη.
Για μένα είσαι αυτό το πάντα που δεν περίμενα ποτέ πως θα συμβεί και συμβαίνει κάθε μέρα μπροστά στα μάτια μου.
