Για τα λάθη, τα πάθη, τους ανθρώπους μου και τη ζωή.

Γράφει η Δήμητρα Αποστολοπούλου.

Για τα τσιγάρα που απόψε ανάβω το ένα μετά το άλλο.

Για τα τραγούδια που απόψε παίζει το ραδιόφωνο και οι μελαγχολικές νότες τρυπάνε το μυαλό μου σαν σουβλιές.

Για τις σκέψεις που προσπαθώ να δαμάσω τον ανεξέλεγκτο καλπασμό τους διαβάζοντας τάχα ένα βιβλίο. Μα εκείνες συνεχίζουν να τρέχουν ακόμα και πάνω στις σελίδες, ποδοπατώντας την ηρεμία που νόμιζα ότι μετά από καιρό είχα καταφέρει ξανά να αποκτήσω.

Για την καθημερινότητα μου που νόμιζα είχα καταφέρει να ισορροπήσω.
Για τα ρίσκα που κάποτε έπαιρνα δίχως δεύτερη σκέψη μα τώρα νιώθω τα πόδια μου να με βαραίνουν.
Για τα όνειρα που πίστευα ότι μπορώ να πραγματοποιήσω αρκεί να το θελήσω αληθινά.

Για τα λάθη που έκανα σε στιγμές αδυναμίας.
Για τα πάθη που έζησα σε στιγμές αλαζονείας.
Για τα χρόνια που έχασα περιμένοντας το διαφορετικό αύριο.
Για τα τρομαγμένα χρόνια που ζούσα αλυσοδεμένη αγκαλιά με τους χειρότερους φόβους μου.
Για τους φόβους μου που κάπου κάπου ξυπνάνε ξανά και με κάνουν να τρέχω.
Για τις τάσεις φυγής μου για το κάτι διαφορετικό από το εδώ.

Για το εδώ που ποτέ δεν μου είναι αρκετό.
Για τις μοναχικές μου διαδρομές.
Για την καρδιά μου που μόνο όταν δίνει νιώθει γεμάτη.
Για τα μάτια μου που αλλάζουν χρώμα κάποιες φορές, ανάλογα με το τι νιώθω.
Για το αστέρι μου που έχω κάτι μήνες να το βρω στον ουρανό.. ίσως γιατί τώρα τελευταία με κυνηγάει ο χρόνος και δεν αφιερώνω όσο χρόνο θα ήθελα στο να το ψάξω.

Για το αύριο που με αφήνει αδιάφορη γιατί μου μοιάζει μακρινό, μα τώρα τελευταία κάτι μέσα μου με γρατζουνάει, σαν να χάλασε το φερμουάρ της ψυχής και το αύριο μοιάζει να με προσπερνά.

Για όσα κουράστηκα να κυνηγώ.
Για εκείνα που κυνήγησα με σπασμένα φρένα και τελικά έσπασα τα μούτρα μου, σταματώντας σε ένα πελώριο τείχος.
Για τις αναμνήσεις που νοσταλγώ και ξαναζώ μέσα από στιγμές φυλακισμένες μέσα σε μια φωτογραφία.
Για το άδειασμα της ψυχής.
Για τις νύχτες που κοιμάμαι μα δεν βλέπω όνειρα.
Για τα καλοκαίρια που φεύγουν και ξανάρχονται.

Για τις λέξεις που έμειναν στο μυαλό μου άτακτα διασκορπισμένες και ποτέ δεν κατάφερα να κάνω ρίμες.
Για την έμπνευση που έχει από καιρό να μου αγγίξει τρυφερά την ψυχή.
Για την ψυχή μου που κάτι νύχτες σαν και αυτήν, φυλλορροεί.

Για τις στιγμές που ζω νιώθοντας πως δεν τις ζω πραγματικά· σαν να μην είμαι εκεί.
Για εσένα εαυτέ που σου μιλάω σαν να είσαι άλλος άνθρωπος.
Για εμένα που παλεύω να νιώσω ξανά εγώ.
Για το εγώ που πάντα στο εδώ θα νιώθει μισό.
Για το εδώ που αλλάζει συνεχώς μα ποτέ δεν είναι αρκετό.

Για τα αρκετά που ποτέ δεν θα είναι πολλά.
Για τα πολλά, που αν δεν τα μοιραστώ νιώθω αδύναμη.
Για τις αδυναμίες μου που προκαλούν πόνο σε δικούς μου ανθρώπους.
Για τους ανθρώπους μου που είναι η μόνη μου κληρονομιά.

Για όλα αυτά λοιπόν;
Ναι, για όλα αυτά θα σου πω μια νύχτα. Απόψε όμως δεν μπορώ και δεν θέλω.
Είμαι πολύ κουρασμένη και οι λέξεις μου με προλαβαίνουν, δεν έχω την δύναμη να τρέξω να τις φτάσω.

Καληνύχτα.