Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
Ίσως και να είμαι αρκετά ρομαντικός, για να με αντέξετε όλοι.
Ίσως να είμαι παράταιρος εντελώς, στις εποχές που ζούμε.
Ίσως να είμαι ηλίθος, στα μάτια των πολλών.
Μα εγώ θα συνεχίσω να τα λέω…
Γέμισε ο τόπος παντρεμένους στα χαρτιά.
Ρεκλάμα κατάντησε ο γάμος, ρε γαμώτο.
Σκόρπια γλυκόλογα παντού, ανούσια και κούφια.
“Μωρό μου” ο ένας, “ψυχή μου” η άλλη, και να ’χαμε να λέγαμε.
“Ο άντρας μου”, ή “η γυναίκα μου”, στα λόγια, και ντρέπεται το άμοιρο το “μου”…
Ο γάμος, μωρέ, δεν είναι φωτογραφίες μοντέλων που κρέμονται στον τοίχο, ούτε βέρες μαλαματένιες και χρυσές στα δάχτυλα βαλμένες.
Είναι υπόσχεση και δέσμευση μαζί!
Να μείνω.
Να σταθώ.
Να πολεμήσω δίπλα σου, κι όχι απέναντί ή πίσω από την πλάτη σου.
Να σ’ αγαπάω εγώ, όταν εσύ δεν νιώθεις πως το αξίζεις.
Όταν χάνεσαι, να ’έρχομαι και να σε βρίσκω εγώ, και να σε βάζω ξανά στη θέση που σου αξίζει.
Γάμος είναι, ούτε μια νύχτα να μην κοιμηθούμε χωριστά, κι ας είναι ζόρικη η νύχτα και με εντάσεις.
Ούτε για μια στιγμή να μην σκεφτώ έναν άλλον άνθρωπο στο πλάι μου, πόσο μάλλον και θα τον βάλω στο κρεβάτι μου.
Ούτε κι ο ίδιος ο Θεός δεν θα με κάνει να θελήσω κάτι άλλο.
Γάμος, ρε άχρηστοι, είναι μαζί θα ανέβουμε βουνά, κι ας είναι τα βουνά όλα δικά σου.
Είναι, δεν είμαι ικανός να λύνω το κάθε πρόβλημα σου, όμως δεν γίνεται να μην το ξέρω εγώ.
Είναι, θα είμαι εδώ μέχρι το τέλος, όποιου το τέλος κι αν έρθει πρώτο.
Αυτό είναι ο γάμος, να μένεις γιατί χωρίς τον άλλον δεν είναι σπίτι κανένα σπίτι που δεν τον έχει μέσα…
Αυτό λοιπό είναι ο γάμος ρε πανίβλακες, κι όλα τα υπόλοιπα και τα έξω από αυτά, είναι μονάχα συμφωνίες, λογάκια κούφια, και γάμησε τα!
