Θέλω να ζω το κάθε σήμερα μαζί σου

Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου

Δεν θέλω να είμαι ο έρωτας που περίμενες μια ζωή να ζήσεις.  Θέλω να είμαι εγώ αυτή που θα ‘χεις βάλει δίπλα σου, για να την κάνεις να νιώσει κοριτσάκι ξανά, αλλά συνάμα ασφαλής σε μια μεγάλη αγκαλιά μόνο για αυτήν.

Δεν θέλω να μου λες πόσο καλό παιδί είσαι, πόσο άξιος να τα καταφέρνεις πάντα γίνεσαι, πόσο τελικά δυνατός αποδεικνύεσαι. Θέλω να μ’ αφήσεις να τα δω μόνη μου όλα αυτά. Σε χώρο, σε χρόνο, σε πράξεις. Και να σε βάλω ψηλά. Γιατί το κέρδισες, το απέδειξες δεν το ανέφερες απλά.

Δεν θέλω να μου λες πόσο σου λείπω και να ρωτάς αμέσως πόσο εγώ αισθάνομαι το ίδιο ή περισσότερα από σένα κάτι τέτοιο. Θέλω να μπορέσω μόνη μου να νιώσω την έλλειψη σου ή ό,τι άλλο μου γεννά το χωρίς ή το με σένα χωρίς πίεση, χωρίς ανάγκη απάντησης σε μια επαναλαμβανόμενη ερώτηση.

Δεν θέλω να ρωτάς αν σ’ αγαπώ.  Θέλω να καταλάβεις πώς δεν χρειάζεται να ρωτήσεις ξανά κάτι τέτοιο, γιατί εφόσον υπάρχει σ’ αγαπώ δεν κρύβεται, δεν καταπίνεται, γιατί δεν σιωπά η αγάπη, ειδικά η αληθινά δυνατή.

Δεν θέλω να πηγαίνω πίσω μπρος στο πριν με τα λάθη σου και τα αποτελέσματά τους ή στο μετά σου που τρέχεις μαζί μου να φανταστείς, να ονειρευτείς, να εκφράσεις. Θέλω να ζω το κάθε τώρα, το κάθε σήμερα και να μοιραζόμαστε ανάσες, στιγμές κι αγκαλιές κι όχι μεγαλόπνοα σχέδια πάνω σε σύννεφα πολύχρωμα ονείρων.

Δεν θέλω να σε νιώθω συνέχεια σαν ένα μεγάλο πληγωμένο παιδί που παραπονιέται, γιατί νιώθει αδικημένος από τη ζωή και τους ανθρώπους. Θέλω να σε καμαρώνω, να σε θαυμάζω, να καταλαβαίνω πως ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο πεισματάρικα δυνατό, όχι από κλισεδιάρικη ατάκα αλλά από ορμή για ζωή.

Και στην τελική θέλω να σε νιώσω λίγο πιο αλήτη από μένα για την απόλαυση της βόλτας εδώ πάνω και λίγο πιο άνδρα από αυτόν τον άνδρα που αναγκάστηκα στη ζωή μου να γίνομαι εγώ για να επιβιώνω!

Ζητάω άραγε τόσο πολλά;
Μήπως η ζωή είναι αλλού;
Για άλλα;
Απορίες αναπάντητες. Και θέλω ανεκπλήρωτα. Για την ώρα…