Όσα κι αν μου έμαθαν, τον κόσμο θα τον φτιάξω όπως θέλω εγώ!

Γράφει η Ρούλα Παγιαλάκη

Από νωρίς μου έμαθαν, ότι μια αγκαλιά είναι άδεια, αν μέσα της δεν κλείνει ένα κορμί.
Από νωρίς μου έμαθαν, ότι μια καρδιά είναι κενή, αν μέσα της δεν ανθίζει μια αγάπη.
Από νωρίς μου έμαθαν, πως τα χείλη είναι ξερά, αν δεν βρέχονται από ένα φιλί.
Από νωρίς μου έμαθαν, πως τα μαλλιά είναι μεταξένια, μόνο αν τα χτενίζει ένα χάδι.
Από νωρίς μου έμαθαν, πως η ματιά μένει καθαρή, μόνο αν μέσα της καθρεφτίζεται ένας άλλος άνθρωπος.
Από νωρίς μου έμαθαν, πως το κορμί δεν γερνά, αν το ποτίζεις με έναν έρωτα.

Από νωρίς μου έμαθαν, πως το φαγητό είναι νόστιμο, μόνο αν μοιράζεται στο τραπέζι.
Από νωρίς μου έμαθαν, πως τα τραγούδια έχουν σκοπό, μόνο αν οι στίχοι τους μιλάνε στην καρδιά σου.
Από νωρίς μου έμαθαν, πως οι προσευχές έχουν νόημα, μόνο αν έχουν μέσα τους το εμείς.
Από νωρίς μου έμαθαν, πως η ελευθερία αξίζει, μόνο αν οι πόρτες είναι ανοικτές.
Από νωρίς μου έμαθαν, πως ο κόσμος έγινε για δύο, μόνο αν το πιστεύεις.

Από νωρίς έμαθα να αμφισβητώ ότι μου έμαθαν, να γκρεμίζω τον κόσμο μου και να τον ξαναφτιάχνω από την αρχή.
Από νωρίς έμαθα, ότι νέα αρχή σημαίνει γέννηση και φως.
Είναι ωραίο να ξαναγεννιέσαι από την αρχή.
Είναι ταξίδι στην ζωή να ξεχνάς αυτά που ξέρεις και να μαθαίνεις σαν μικρό παιδί.
Είναι κάθαρση η ελεύθερη επιλογή.