Χωρίς φωτιά να σε καίει, οι αγκαλιές θα ναι πάντα κενές.

Γράφει ο Δημήτρης Τσατσαρούνος

Ούτε λέξη, ούτε κόμμα δεν αφήνω πια να μένει μέσα μου να σκουριάζει.
Να είσαι πρόκληση, να μην τα δίνεις όλα.
Να μην είσαι συνέχεια διαθέσιμος και προς Θεού μην επενδύεις περισσότερο από εκείνη.
Μα πόσο ηλίθια σκέψη…

Κάναμε τον έρωτα τεχνάσματα και tips για να σε θέλει.
Αντί να ριχτείς μέσα του με ότι έχεις και να γουστάρεις, τα βάζεις στην ζυγαριά μην τύχει και δεν σου βγει.

Το ατσάλι μωρό μου σκληραίνει στη φωτιά, έτσι κι ο έρωτας. Χωρίς φωτιά να σε καίει, οι αγκαλιές θα ναι πάντα πρόχειρες και τα φιλιά κενά όπως οι υποσχέσεις.

Ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις λέξεις δεν μετανιώνω.

Σε θέλω, σε γουστάρει το μέσα μου και το έξω μου όπως ακριβώς είσαι.

Αυτές οι μικρές σου ατέλειες, το πιο ταιριαστό μου ρούχο.
Εκείνο το φούτερ που διαλέγω να φορέσω κάθε Κυριακή μόλις σηκωθώ απ το κρεβάτι γιατί μυρίζει ακόμα εσύ.
Δεν υπάρχει μωρό μου κάτι πιο όμορφο από το ανόθευτο πάθος, χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς γιατί. Γιατί έτσι!