Τον δικό σου λογαριασμό, τον πλήρωσες μένοντας με τις επιλογές σου!

Γράφει η Ρούλα Παγιαλάκη

Τώρα λοιπόν που πάτησα το Ζ, τώρα που έκανα τον απολογισμό, να ξέρεις δεν σε χρεώνω τίποτα.
Τίποτα που να αξίζει.
Γιατί δεν πήρα τίποτα από εσένα.
Τίποτα που να αξίζει.
Τώρα κατάλαβα, πως μόνο εγώ έδινα.
Έδινα χρόνο, ενέργεια, συναίσθημα διάθεση.
Έδινα ποιότητα ,παρουσία, στήριξη , ουσία .
Εσύ δεν έδωσες ποτέ τίποτα.
Ούτε συναίσθημα, ούτε ύλη.
Δεν διακινδύνευσες κάτι, δεν θυσίασες κάτι ,δεν ξόδεψες κάτι.
Με τον τρόπο σου απαιτούσες μόνο να παίρνεις και τα κατάφερνες καλά.
Όλα γινόντουσαν σύμφωνα με τους δικούς σου ρυθμούς, με τις δικές σου ταχύτητες, με τα δικά σου θέλω, με την δική σου διάθεση.
Και το πέτυχες μίας και εγώ ήμουν το κουνελάκι που έτρεχε απεγνωσμένα πίσω από το καρότο .
Για να κερδίσω άραγε τι;
Αυτοεπιβεβαίωση, αυτοεκτίμηση ή μία ουτοπία;
Όλα όμως τα ωραία τελειώνουν κάποια στιγμή.
Τελειώνουν όταν αυτός που παίζει το έργο μόνος του, καταλαβαίνει αυτό ακριβώς, ότι είναι μόνος του.
Δυστυχώς έτσι είναι πάντα σε αυτήν την ζωή καρδιά μου.
Ό,τι και να αγοράσεις θα περάσεις κάποια στιγμή από το ταμείο.
Και εκεί θα πρέπει να πληρώσεις το αντίτιμο.
Εγώ το δικό μου αντίτιμο το πλήρωσα, προσγειώθηκα ανώμαλα στην πραγματικότητα.
Πλήρωσες όμως και εσύ το δικό σου.
Έμεινες με τις επιλογές σου, χωρίς αυτό να είναι επιλογή σου.
Δίκαιο δεν νομίζεις;

Αφιερωμένο..