Τολμάς να ανάψεις τη φλόγα μας, από την αρχή;

Γράφει η Κωνσταντίνα Σταμπουλή

Όταν σε γνώρισα, ξύπνησαν μέσα μου συναισθήματα, που είχαν πέσει σε βαθύ λήθαργο. Κάθε σου κίνηση, κάθε σου λέξη, μ’έκανε ν’αναρωτιέμαι, αν υπάρχεις στην πραγματικότητα ή αν τρελάθηκα και έβλεπα μπροστά μου, αυτό που ήθελα να δω, όπως ακριβώς το ήθελα. Πέταξα στα σκουπίδια τους ενδοιασμούς μου, απαρνήθηκα τους όρκους μοναχικότητας που είχα δώσει στον εαυτό μου και αφέθηκα στα χέρια σου, χωρίς ίχνος άμυνας και αυτοπροστασίας. Απλή, γνήσια και σίγουρη, στάθηκα στο πλάι σου, έχοντας την αίσθηση, ότι αυτή τη φορά, τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά. Αυτή τη φορά αγαπούσα και αγαπιόμουν ταυτόχρονα.

Εμένα έψαχνες , κι εγώ εσένα. Ο ουρανός μας καθαρός, γαλανός, χωρίς ίχνη από γκρίζα σύννεφα, βροχές και καταιγίδες. Η ηρεμία φανερώνει την ισορροπία κι εγώ, επιτέλους ισορροπούσα κάνοντας slacklining πάνω από τη ζωή μου. Γνώρισα, την έννοια της αρμονίας, λέξη περαστική και άγνωστη, στην μέχρι τότε πορεία μου.

Κάπου επαναπαυτήκαμε, μέσα σε ένα κουβάρι ονείρων, ασφαλής ρουτίνας και σιγουριάς. Ήρθε κι ο μέγας χρόνος που τα πάντα φθείρει στο πέρασμά του κι άρχισε η εικόνα μας, να ξεφτίζει και ν’αχνοφαίνεται στον καμβά. Τα τείχη μας, ρούφηξαν υγρασία και μαύρισαν. Δεν άργησαν οι ρωγμές, τις εντόπισαν οι επιτήδειοι και τρύπωσαν μέσα ανενόχλητοι. Τους αφήσαμε, νομίζοντας ότι εμάς, τίποτα δεν μας αγγίζει. Και τελικά, μας άγγιξαν, μας λέρωσαν.

Άρχισαν επιδέξια να τρώνε όσα είχαμε χτίσει, κι εμείς, τους κοιτούσαμε με βλέμμα δειλίας, φοβούμενοι μην μείνουν νηστικοί και πεθάνουν. Δεν θέλαμε να πάρουμε στις πλάτες μας αυτό το κρίμα.

Βάλαμε τα όνειρα μέσα στη ντουλάπα, βγάλαμε νύχια που μας γέμισαν γρατζουνιές και πληγές, κρύψαμε την αλήθεια μας πίσω από φωνές δανεικές και όχι δικές μας. Τίποτα δεν θύμιζε εκείνον τον καλοκαιρινό έρωτα στις αμμουδιές των νησιών ή εκείνη τη ρομαντική αγάπη μέσα στο καταχείμωνο, δίπλα στο τζάκι, απέναντι από ένα παράθυρο, που μας έδειχνε πώς ντύνει το χιόνι τη φύση. Απλώσαμε στο τραπέζι τους κακούς εαυτούς μας, τους σερβίραμε ο ένας στον άλλο, κι έπειτα πλαγιάσαμε στο κρεβάτι δηλητηριασμένοι και αποξενωμένοι, σχεδόν ετοιμοθάνατοι.

Αρνηθήκαμε να καλέσουμε γιατρό να μας σώσει, τιμωρώντας τους εαυτούς μας που επιτρέψαμε να μας φάνε και να φαγωθούμε.
Παραμείναμε άρρωστοι και κουλουριασμένοι, χωρίς να παίρνουμε θέση στην ίδια μας τη μοίρα, επειδή κανείς δεν αποφάσιζε να βγει μπροστά και ας ματώσει. Δυο λιποτάκτες του έρωτα.

Εγώ για μένα κι εσύ για σένα. Κάθε μέρα, χαρίζει απλόχερα κι ένα κομματάκι από το «μαζί» στο «χώρια». Το ένα μικραίνει, το άλλο μεγαλώνει, η ζωή προχωρά με νέους κανόνες, τα όνειρα παραχωρούν τη θέση τους σε καινούρια, όλα αλλάζουν, αργά κι ανεπαίσθητα. Μα, όσο μεγαλώνει η απόσταση μεταξύ μας, τόσο χειροτερεύουμε. Όσο ανοίγονται νέοι δρόμοι, τόσο πιο άρρωστοι και σακατεμένοι εμείς.

Αυτή η ζωή, μας θέλει μαζί, μας το χρωστούσε, κι ο μαρασμός μας είναι η απάντηση που μας δίνει, μια και δεν έχει στόμα να μας το πει. Το ξέρεις κι εσύ κι εγώ. Σε αυτή τη ζωή, πρέπει να τα καταφέρουμε μαζί. Για να γλυτώσουμε μια και καλή ο ένας από τον άλλον. Περίεργο, μα, από κάποιους ανθρώπους γλυτώνεις μόνο με την παρουσία τους. Καλούμαστε με τη συνύπαρξή μας, να διώξουμε τα στοιχειά, που κουβαλάμε απ’την μια πλευρά ως την άλλη.

Θα σου τα πω όλα αυτή τη φορά. Έχω βρει ένα καταφύγιο και μεταφέρομαι εκεί, κάθε φορά που μου δίνεις έναν λόγο για να φύγω. Βιώνω ξανά και ξανά το πρώτο μας φιλί, έρχεται η ίδια αίσθηση κι ένταση και με τυλίγει. Και τότε, ανάμεσα σε χίλιους, εγώ βρίσκω εκείνον τον έναν λόγο που με κρατάει και με δένει μαζί σου.

Όταν σου γυρνάω την πλάτη, είναι γιατί θέλω να ξαναδώ εκείνη τη σπίθα που είχες κάποτε για μένα. Θέλω να με θέλεις και δεν καταλαβαίνω πώς κάτι τόσο απλό, φαντάζει στα μάτια σου τόσο περίπλοκο. Θέλω να ζήσω μαζί σου όχι γι’άλλη μία φορά, αλλά, για άλλες δέκα, εκείνο το φιλί, που δεν τέλειωνε, που μας κρατούσε ξάγρυπνους τις νύχτες, μα ήταν η μόνη ξεκούραση που ζητούσαμε κι εγώ κι εσύ! Τι λες; Τολμάς να με αγαπήσεις από την αρχή;