Τη ζωή τη μέτρησα με έρωτες, φίλους, αγάπες και ταξίδια!

Γράφει ο Μάνος Σαμοθρακής – Τριστάνος

Ήταν εκείνο το άθλιο μισοάδειο βιβλιάριο τραπέζης και ένα στυγνό ημερολόγιο, που με είχανε βάλει στη μέση για να με δικάσουν.
Χαμογελούσαν ειρωνικά και εκτελούσαν χρέη δικαστή και εισαγγελέα, βάζοντας με στο εδώλιο του κατηγορουμένου.
Οι κατηγορίες ήταν, ότι δεν πρόσεξα στη ζωή μου και χάλασα πολλά χρήματα και χρόνο, σε ανόητα ταξίδια και περιττές διασκεδάσεις, χωρίς να σκεφτώ το μέλλον μου.

Με κατηγορούσαν, ότι βοήθησα κάποιους φίλους όταν είχαν ανάγκη και ενώ θα μπορούσα τώρα να έχω ένα γεμάτο βιβλιάριο και δύο με τρία σπίτια για να παίρνω ενοίκια και να μην ανησυχώ για τίποτα, το μέλλον μου ήταν αβέβαιο.

Το ημερολόγιο, σήκωσε το σφυρί της δικαιοσύνης και το κατέβασε με δύναμη, σφραγίζοντας μία ηλικία – που δεν είχα καταλάβει για πότε έφτασε – προσάπτοντας μου, ότι έχασα τα χρόνια μου σε έρωτες, ταξίδια και φίλους, ενώ θα μπορούσα να τον είχα γεμίσει, με πιο ουσιαστικά πράγματα.

Το κατηγορητήριο ήταν αρκετές σελίδες και παρακαλούσα να μου δώσουν μία ευκαιρία να απολογηθώ. Σίγουροι για τον εαυτό τους και με έναν τόνο χλευασμού και ειρωνείας, μου έδωσαν το βήμα.

Έκλεισα τα μάτια και ταξίδεψα στις αναμνήσεις της ζωής μου.

Μετά από λίγο τα άνοιξα και το πρόσωπο μου είχε μεταμορφωθεί.
Τους κοίταξα σταθερά και χωρίς καμία διάθεση μεταμελείας. Πήρα βαθιά ανάσα και ξεκίνησα την “απολογία” μου.

Εγώ τη ζωή μου δεν την μετράω με μήνες, με καταθέσεις και με χρόνια. Την μετράω με μέρη και με χιλιόμετρα. Την μετράω με ταξίδια και θάλασσες που πέρασα, παίρνοντας μέσα μου την μυρωδιά και την αρμύρα τους.

Με αεροπλάνα και αγνώστους πολιτισμούς. Με παράξενα φαγητά και κουλτούρες, που με γέμισαν γεύσεις, χρώματα και εικόνες.

Με φίλους, κρασιά και συζητήσεις, που σημάδεψαν μέρες και νύχτες κάτω από άνυδρες ερήμους, έναστρους ουρανούς, γαλανόλευκα νησιά και τροπικά δάση.

Την μετράω με έρωτες γεμάτους μυστήριο και αραχνοΰφαντα φορέματα, που με τύλιξαν σε ονειρικές διαδρομές, γεμίζοντας την καρδιά μου ένταση και ηδονή, νιώθοντας ευλογημένος που βρέθηκα κοντά τους.

Εγώ την ζωή μου την μετράω, με τα χαμόγελα που είδα σε φίλους που βοήθησα, που γλεντήσαμε, που χορέψαμε και σε ανθρώπους που είχαν ανάγκη την παρουσία μου.

Σε αγάπες, που καήκαμε σε τσιγγάνικες φωτιές, τραγουδώντας αγκαλιά, νιώθοντας το αίμα φλογισμένο να τρέχει στις φλέβες μας. Σε ανείπωτα βράδια, τα οποία χαράκτηκαν στην μνήμη μου σαν ανεξίτηλες ζωγραφιές και με συντροφεύουν τα βράδια όταν κλείνω τα μάτια μου, για να με κάνουν να χαμογελώ.

Αυτό είχα ονειρευτεί να κάνω από παιδί και δεν πούλησα για κανέναν τα όνειρά μου. Σας χαρίζω τα ημερολόγια σας και τα γεμάτα βιβλιάρια που έχετε και εγώ θα συνεχίσω να ταξιδεύω, να καίγομαι από έρωτα και να πίνω τα κρασιά μου με τους φίλους μου.

Είμαι έτοιμος να με καταδικάσετε.

Σιωπή απλώθηκε στην αίθουσα. Κατεβασμένα βλέμματα και χοντροί λαιμοί, χωμένοι βαθιά μέσα σε αυστηρά κουστούμια.

Το ημερολόγιο γύρισε τα φύλλα του ανάποδα και κλείστηκε στον αδυσώπητο υπολογισμό του.

Το βιβλιάριο και τα περιουσιακά στοιχεία, χαμήλωσαν το βλέμμα και απομακρύνθηκαν διακριτικά. Μιλούσαν χαμηλόφωνα και μπορούσα να καταλάβω την απογοήτευση τους.

“Αυτός μας ξέφυγε”, είπαν συνωμοτικά.
“Δεν πειράζει, έχουμε τους υπόλοιπους”, απάντησαν οι συνεργάτες τους.

Πήρα βαθιά ανάσα, αγκάλιασα την αγαπημένη μου, βγήκαμε έξω και πήραμε ένα μπουκάλι κρασί.

Μπήκαμε στο πρώτο τρένο που περνούσε, χωρίς συγκεκριμένο προορισμό και τα τούνελ άρχισαν να διαδέχονται το ένα το άλλο.

Και ο χρόνος σταμάτησε, αποδεχόμενος την ήττα του.