Στον χωρισμό θα φανεί η ποιότητα της σχέσης..
Γράφει η Κωνσταντίνα Σταμπουλή
Το πώς φεύγεις από μια σχέση, δείχνει ποιος πραγματικά ήσουν μέσα στη σχέση και συνεπώς, ποιος ήσουν και ποιος είσαι γενικά. Φυσικά κι έχεις το δικαίωμα να μην αισθάνεσαι πια, έχεις το δικαίωμα να ερωτευτείς ξανά. Οι όρκοι αγάπης, θυμίζουν κάτι παραμυθένιο, ιδανικό, κι εσύ δεν το’χες.
Γιατί, απ’το ιδανικό παραμύθι του κανείς δεν φεύγει… Μένει εκεί, αβίαστα, ακόμα και στις σελίδες που η κακιά μάγισσα έχει τον πρώτο λόγο. Μένει εκεί, να διορθώσει τις μαγγανείες με την μαεστρία της αγάπης.
Να θυμάσαι όμως, ότι στο τέλος κάθε παραμυθιού και κάθε σεναρίου, οι ήρωες αποκαλύπτονται. Δείχνουν στον θεατή ποιοι ακριβώς ήταν. Το μυστήριο πέπλο που τους τύλιγε, πέφτει… Αυτό που φανερώνουν οι ήρωες στο τέλος, μπορεί να γκρεμίσει την εικόνα που είχαμε χτίσει γι’αυτούς, μπορεί να την κρατήσει ή να την βελτιώσει.
Όταν έχεις αγαπηθεί και υποστηρίζεις ότι κι εσύ αγάπησες, οφείλεις να κλείσεις το κεφάλαιο αθόρυβα και ανώδυνα. Γιατί, μπορεί εσύ να μην άντεξες, να βαρέθηκες βρε παιδί μου, πολλές οι λιχουδιές και γευστικότατες, πώς να μην πάρεις μία; Αλλά, μπορεί κάποιος να πληγωθεί ανεπανόρθωτα, ειδικά όταν εκείνος αγαπάει, και ξέρεις, η αγάπη αν υπάρχει δεν χάνεται. Μπορεί ν’αλλάξει χίλιες μορφές, άλλες ίδιες και άλλες διαφορετικές, αλλά, παραμένει εκεί. Δεν φεύγει αυτή, δεν την συγκινούν γλυκά και μεγαλεία. Είναι πιστή και ταπεινή η αγάπη, λιτοδίαιτη.
Όταν μοστράρεις τη λιχουδιά σου, μες στην ανόητη χαρά σου, ότι τάχα, κάτι έκανες κι εσύ, βρε παιδί μου, βρήκες άμεσα νέα λιχουδιά και τη δείχνεις, να δεις πόσα likes θα κερδίσεις και πόσες καρδούλες. Εκείνη τη στιγμή, που κάποιος έμεινε πίσω και πονάει, γιατί θα πρέπει τώρα στα μισά, να φανταστεί αλλιώς τη ζωή του, χωρίς εσένα, μια ζωή που ήταν γεμάτη από σένα, κι εσύ δεν κατάλαβες ποτέ σου, ότι ο χώρος που δεν έβρισκε ποτέ, ήταν γιατί στον είχε δώσει ολόκληρο, να μπεις μέσα και να τον φτιάξεις όπως τον θέλεις, για να σου αρέσει, κι αν κάτι σου αρέσει, θα είναι αρκετό…
Φαίνεται χαρούμενο το πρόσωπό σου και μπράβο σου! Μπράβο σου, που θέλησες να μας το δείξεις, για να μας επιβεβαιώσεις ότι περνάς καλά.
Περνάς καλύτερα. Τώρα, αν κάποιος που μοιράστηκες μισή ζωή μαζί του, πονάει που βλέπει τη δική του αγκαλιά, απ’τη μια στιγμή στην άλλη, να τη σφίγγει πάνω του κάποιος άλλος , γνωρίζοντας ότι του ανήκει, ε, μη σε νοιάζει. Δικό του πρόβλημα μωρέ. Θα το ξεπεράσει, ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, η ζωή προχωράει.
Τέτοια λένε όσοι δεν ξέρουν τι να πουν, όσοι δεν ξέρουν ν’αγαπούν κι όσοι δεν πόνεσαν ποτέ τους. Η ζωή όμως, κάνει τέτοιες σβούρες πάνω από τα κεφάλια μας, που όλα τα ανατρέπει. Τα διαλύει, τα ξαναφτιάχνει, μας παίζει τόσο περίεργα, που μπορεί εκεί που φέρνεις εξάρες, να σημειωθεί και το τέλος. Όπου τέλος, σημαίνει συνειδητοποίηση.
Όταν χωρίζεις και ρίχνεις όλη την ευθύνη στον άλλον, φταις! Όταν χωρίζεις και δεν προστατεύεις αυτόν που άφησες πίσω, φταις! Όταν την επόμενη μέρα ξυπνάς σε άλλο κρεβάτι, δεν φταις. Όταν το επιδεικνύεις, όμως, προσβάλλεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Όχι, για τα άλλα χάδια που δέχτηκε το σώμα σου, αλλά για την επώδυνη εντύπωση που αφήνεις στον άλλο, που ακόμα και αν χωρίσατε, θέλει να κρατήσει την ανάμνησή σου ατόφια.
Χάλασες τόσα όνειρα, άλλαξες ριζικά το μέλλον, μα, αυτό δεν σου αρκεί. Θέλεις να σβήσεις όλες τις αναμνήσεις, εκείνο το χθες, που κράτησε πολύ παραπάνω από όσο σου άξιζε. Τελικά, ο ήρωας δεν ήταν ήρωας. Ήταν άλλος ένας. Άλλος ένας απ’τους πολλούς, που υπάρχουν εκεί έξω. Άσκοπα και μάταια…
Ένας άνθρωπος, που χωρίζει και δεν αφήνει με σεβασμό το χθες, θα το βρίσκει μπροστά του, μέχρι να πάρει το μήνυμα. Πάντα να προτιμάς, την τελευταία ατάκα σου, να τη λες στο κλείσιμο της αυλαίας. Και μετά, να πέφτει η κουρτίνα και να ξέρει ο θεατής ότι η παράσταση έλαβε τέλος. Να σέβεσαι και ν’αγαπάς τη σκηνή.
Γιατί, εκείνα τα σανίδια που φιλοξένησαν τις προηγούμενες παραστάσεις σου, είναι τα ίδια σανίδια που θα φιλοξενήσουν και τις επόμενες… Και φεύγοντας, φρόντισε να βγάζεις τα θεατρινίστικα ενδύματα, αλλιώς, όλοι θα καταλάβουν ότι είσαι ένας θεατρίνος. Και οι θεατρίνοι της ζωής, την πατάνε όπως οι κλέφτες και οι ψεύτες…