Σ’έναν κόσμο που δεν ξέρει τι είναι αγάπη, εγώ σ’αγαπησα πολύ!

Γράφει η Χριστίνα Γαλιάνδρα

Για μένα δεν υπάρχεις.
Με ένα φου σε έσβησα.
Χάθηκες και σβήστηκες απ’ το βιβλίο της ζωής μου.
Και δεν με νοιάζει αν είναι δακρύβρεχτο.
Αν το τέλος του είναι πικρό.
Φτάνει εσύ να μην υπάρχεις σε αυτό.
Ξέρεις, η αγάπη ποτέ δεν είναι αμαρτωλή.
Μόνο οι άνθρωποι είναι, που στο όνομά της κάνουν τα χειρότερα εγκλήματα.
Έτσι κι εσύ.
Στο όνομα της αγάπης με πάτησες.
Με έλιωσες με διέλυσες.
Κι ατσαλάκωτος πήγες για τον επόμενο σταθμό της ζωής σου.
Περνάνε οι μέρες και εύχομαι να μην σου δώρισα ούτε ένα χιλιοστό της αγάπης μου.
Ούτε τα χείλη μου να καίγονται για σένα.
Γιατί στην φωτιά που μ άναψες καίγομαι και σε μια κόλαση ξημεροβραδιάζομαι.
Ας είναι.
Εγώ θα πω στον θεό μου πως μέσα από την ψυχή μου σε λάτρεψα .
Πως έδινες στην μέρα μου χαρά και νόημα.
Πως μια καρδιά έχω κι αν ήθελες θα στην χάριζα.
Όλες τις ανάσες για να ανασαίνεις εσύ.
Όλους τους ήλιους και τα φεγγάρια για να φωτίζεσαι.
Τις θάλασσες τα βουνά τα πελάγη…
και ο θεός θα καταλάβαινε.
Θα κοίταγε βαθιά και μέσα στην ψυχή μου την αγνή και άδολη αγάπη που γεννήθηκε στα σπλάχνα μου.
Γιατί εγώ σε αγάπησα σε έναν κόσμο ψυχρό που δεν αγαπάει.
Σε έναν κόσμο μπακαλίστικο.
Που μετράει τι του δίνουν.
Που υπολογίζει.
Που κρατάει ακόμα και τα ρέστα…