Πήρες μαζί σου, ο,τι πιο όμορφο είχα από εσένα. Το χαμόγελό σου..

Γράφει ο Γιάννης Βογιακέλης

Το αγαπώ το χαμόγελό σου. Αυτό το χαμόγελο που μου άφησες στην μνήμη όταν έφυγες.
Παγωμένο, όπως μιας φωτογραφίας στημένης.
Μιας φωτογραφίας που ξεθωριάζουν σιγά σιγά τα πιο άσχημα σημεία της.

Έτσι σε χρειάζομαι, ως ανάμνηση.
Αποθηκευμένη και ακίνητη, να μου θυμίζεις μόνο εκείνα τα καλά που ζήσαμε.
Είναι αυτή η ακινησία σου που εξασφαλίζει τις καλοπροαίρετες αναμνήσεις που αναδύουν στο όνομά σου.
Είναι κι αυτό το ξεθώριασμα που με το πέρασμα του χρόνου, εγγυάται να μείνουν μόνο αυτές.

Κάθε φορά που ανακαλώ την μνήμη σου, σαν από έθιμο προσωπικό, κάνω μια ευχή: να μην αρχίσει αυτή η όμορφη φωτογραφία να ζωντανεύει.
Να μην αρχίσει να παίρνει εκφράσεις και να μιλάει.
Να μην αρχίσει να κινείται, χαρτογραφώντας μου έτσι τον χώρο στον οποίο πάρθηκε η εν λόγω φωτογραφία.

Δεν θέλω να ζωντανέψεις στο μυαλό μου.

Σε είχα κρατήσει παγωμένη για έναν και μόνο λόγο… γιατί είχαν μαζευτεί πολλά.
Ήταν πολλά τα άσχημα. Ήταν πολλές οι διαφορές.
Γι’αυτό και χωρίσαμε βέβαια, δεν πήγαινε άλλο μπροστά…
Μας περίμενε μια πολύχρονη στασιμότητα προτού έρθει η οπισθοδρόμηση.

Ως εκεί μου επέτρεπα να θυμηθώ.

Οπότε, πες μου τώρα, γιατί ήρθες εδώ;
Θέλεις να μου γκρεμίσεις την ηρεμία;
Θέλεις να μου καταπλακώσεις τις ελάχιστες καλές αναμνήσεις που έχω μαζί σου με τις πάμπολλες κακές;
Τι θέλεις τέλος πάντων;

Μια χαρά ήσουν εκεί που ήσουν.
Δεν ανήκεις στο τώρα μου, ανήκεις στο τότε μου.
Εκεί έπρεπε να μείνεις.

Δεν έχεις δικαίωμα να μου λερώνεις το παρόν με όσα έχω πετάξει στο παρελθόν.
Φύγε!

Κι έτσι έφυγες.
Και σαν την επιδέξια κλέφτρα που είσαι, πήρες μαζί σου και το όμορφο χαμόγελό σου που είχα φυλάξει.

Αυτό κατάφερες σήμερα.
Να κλέψεις το μόνο όμορφο που μου είχες αφήσει.
Να σβήσεις το χαμόγελο που σχημάτιζαν τα χείλη μου στην θύμησή σου.
Να αφήσεις πίσω σου μια φωτογραφία άλλη, απαίσια.
Το χαμόγελό σου που τώρα φαντάζει ειρωνικό, μνησίκακο και ψεύτικο.

Ανόητη…