Ούτε την θέλω, ούτε την δέχομαι τη συγγνώμη σου.

Γράφει ο Μόντε Κρίστο

Όχι ρε, δεν τη θέλω τη συγγνώμη σου. Δεν τη δέχομαι.
Έκανα το λάθος να σε συγχωρέσω μια φορά. Να παλέψω δίπλα σου. Να προσπαθήσουμε πάλι μαζί. Και εσύ έφυγες ξανά.
Πάλι στα δύσκολα. Πάντα στα δύσκολα. Ποτέ δεν πάλεψες μαζί μου. Δεν είχες υπομονή.
Όποιος αγαπάει περιμένει. Δεν ξεχνάει. Μένει και παλεύει.
Δεν φεύγει και δεν ξεχνάει. Του είναι δύσκολο να πάει παρακάτω.
Εσένα όμως σου ήταν αρκετά εύκολο και την πρώτη και την δεύτερη φορά.
Και τώρα ζητάς συγγνώμη. Προσπαθείς να μου πεις συγγνώμη μήνες τώρα.
Ε λοιπόν όχι. Δεν τη θέλω τη συγγνώμη σου. Δεν τη δέχομαι.
Με πλήγωσες ανεπανόρθωτα.
Θυμάσαι μήπως πως ξεκινήσαμε;
Έχτισα μια ολόκληρη ζωή μαζί σου.
Θα σε ακολουθούσα μέχρι τα πέρατα του κόσμου αν μου το ζητούσες.
Ήθελα μόνο να είμαστε μαζί. Με αυτή την ανιδιοτελή αγάπη που είχαμε. Με αυτό το πάθος, τη χημεία , τις στιγμές μας, την τρέλα μας. Μόνο εσένα ήθελα. Και ποτέ δεν σου ζήτησα τίποτα.
Ίσα ίσα ότι ζήτησες το είχες. Η επιθυμία σου ήταν για μένα διαταγή. Πάντα έβρισκα λύση για όλα. Από όταν σε γνώρισα και πάλεψα με τους δράκους σου, με τις φρίκες σου μέχρι που σε έκανα αυτό που είσαι σήμερα. Αλλά εσύ άρχισες να ζητάς όλο και περισσότερα.
Και μου στέλνεις και ευχαριστώ.
Δεν το θέλω το ευχαριστώ ούτε τη συγγνώμη σου. Μου τα έδειξες άλλωστε με τον τρόπο σου.
Σου ζήτησα μία μόνο χάρη. Να μη με πληγώσεις.
Με άφησες για μήνες να ζω με την ελπίδα. Ήξερες πόσο σ’ αγαπούσα και πόσο ήθελα να είμαστε μαζί.
Και δεν το σεβάστηκες ούτε τότε. Έπαιζες μαζί μου καλύπτοντας τις ανασφάλειές σου.
Έπρεπε να μάθω από τα social media ότι βρήκες άλλον.
Ότι επί 8 μήνες που επικοινωνούσαμε και με άφηνες κάθε φορά με την ελπίδα εσύ ήσουν με άλλον.
Πληγώθηκα ναι. Πληγώθηκα πολύ. Τώρα όμως στάθηκα πάλι στα πόδια μου.
Γι’ αυτό και πλέον Δεν τη θέλω τη συγγνώμη σου. Ούτε το ευχαριστώ σου.
Τίποτα δεν θέλω πια από σένα.
Μόνο να εξαφανιστείς από τη ζωή μου και να μη σε ξαναδώ ποτέ ξανά.