Οι ψυχικά πληγωμένοι άνθρωποι, δύσκολα γιατρεύονται…

Γράφει ο Κώστας Ανδρεόπουλος.

Προσεκτικά, για να μην σπάσεις τον κόσμο σου που με τόση προσπάθεια ξαναένωσες ή έχτισες από την αρχή. Επιφυλακτικά, να μπαίνεις σε κάθε νέα αρχή κρατώντας με τις χούφτες σου τις πληγές σου, που είναι ακόμη φρέσκες, μην τυχόν και αιμορραγήσουν ξανά σε μια άτσαλη στροφή. Πάντα να κρατάς μια πισινή, γιατί ποτέ δεν ξέρεις από που θα σου έρθει, από που θα μπάσει νερά και από που θα ξεκινήσει να βρώμα το ψάρι.

Άμυνες θα σηκώνει ο νους, για να μην πληγωθείς ξανά. Τοίχους και σιδεριές υπέρμετρες που θα ορθώνει η πονεμένη λογική σου, ώστε υποθετικά να σε προφυλάσσεις από κάθε νέα “συμφορά”, με αποτέλεσμα να χάνεις λίγη ζωή ακόμα κάθε φορά. Να στερείσαι στιγμές, ανθρώπους, ίσως αξιόλογους, που βιαστικά τους ζύγισες και τους μέτρησες λάθος, ελέω των φόβων σου που σου στερούν την διαύγεια της συνειδήσεως σου αλλά και του νου.

Εν κατακλείδι, να αυτοεγκλωβίζεσαι στα βιώματα του παρελθόντος και στα υποθετικά σου σενάρια, τις περισσότερες φορές, μην αφήνοντας το μυαλό σου να δει καθαρά και την καρδιά σου και πάλι να χτυπήσει δυνατά. Οι σημαδεμένοι άνθρωποι “φωνάζουν” από μακριά, θα τους αναγνωρίσεις σιμώνοντας κοντά τους, από το γεμάτο αγωνία και επιφύλαξη βλέμμα τους. Από την αύρα τους που θα σου επιβάλλει να σταθείς, τουλάχιστον ένα μέτρο μακριά τους. Από τον φειδωλό τους λόγο και τις ανακριτικές τους ερωτήσεις που με ψυχρότητα θα σε λιθοβολούν όταν κάτι από τα λόγια σου είναι στο περίπου ή μισό.

Πρόσεχε το πώς θα πλησιάσεις έναν σημαδεμένο άνθρωπο, γιατί αν τα καταφέρεις ρε άνθρωπε και του γειάνεις τις πληγές, θα σου φανερώσει έναν κόσμο (του), που ποτέ σου δεν ξανάδες!