Οι άνθρωποι “αράχνες” καταλήγουν να χάνονται μέσα στον ιστό τους..

Γράφει η Ρούλα Παγιαλάκη

Πιο επικίνδυνοι από τους τοξικούς ανθρώπους, είναι οι άνθρωποι αράχνες.
Οι άνθρωποι που υφαίνουν πολύ προσεχτικά τον ιστό γύρω τους και περιμένουν πότε το θύμα τους θα πιαστεί σ’ αυτόν.
Και όχι βέβαια ένα οποιοδήποτε τυχαίο θύμα, αλλά το άτομο που έχουν καλά στοχεύσει εδώ και καιρό.
Οι άνθρωποι αράχνες δρουν πολύ μελετημένα και προσεκτικά.
Δεν αφήνουν τίποτα στην τύχη ή στην σφαίρα της σύμπτωσης.
Ξέρουν ακριβώς πότε θα πουν κάτι, γιατί θα το πουν και τί χορδές θα αγγίξουν.
Οι κινήσεις τους είναι το ίδιο μελετημένες, η παρουσία τους ή η απουσία τους επίσης.
Τις περισσότερες φορές μιλούν με υπονοούμενα και τα λόγια τους δεν είναι ξεκάθαρα.
Έχουν μάθει να τεστάρουν, να δοκιμάζουν και να στήνουν παγίδες σχεδόν πάντα.
Είναι ο τρόπος που λειτουργούν.
Στερούνται συναισθημάτων μιας και τα συναισθήματα εμποδίζουν τον σκοπό τους.
Και αν παρασυρθούν και δείξουν κάποια ευαισθησία, σίγουρα δεν θα είναι για πολύ.
Στήνουν εύκολα πλεκτάνη, βάζουν στο παιχνίδι και άλλους ανθρώπους και φυσικά έχουν πάντα ένα καλοστημένο σκηνικό.
Είναι σίγουρα οι καλύτεροι ηθοποιοί, εφόσον προσαρμόζονται σε ότι απαιτεί η κάθε συνθήκη.
Άξονας περιστροφής τους το εγώ τους, όλα γυρίζουν γύρω από αυτό.
Δεν μπορούν να διατηρήσουν οποιασδήποτε μορφής σχέσης για πολύ, ερωτική, φιλική, οικογενειακή.
Δεν μπορούν να αφοσιωθούν σε κάτι και έχουν μόνιμα το αίσθημα του ανικανοποίητου.
Οι άνθρωποι αράχνες κάθονται καρτερικά και περιμένουν στον μεταξωτό ιστό τους το θύμα.
Δεν υπολογίζουν όμως ότι η παγίδα τους, είναι ταυτόχρονα και η δική τους φυλακή.