Ο έρωτας είναι αιώνια δραπέτης, και δεν φυλακίζεται!

Γράφει η Ρούλα Παγιαλάκη

Ο έρωτας μας είναι δραπέτης.
Δραπετεύει μέσα από σφαλισμένα παραθυρόφυλλα και γρίλιες.
Δραπετεύει από τα κλειστά σου βλέφαρα, την ώρα που κοιμάσαι.
Δραπετεύει από τα δάκτυλά σου, την ώρα που ταξιδεύουν στο κορμί μου.
Δραπετεύει με κάθε αναπνοή και εκπνοή μου στον χώρο.
Δραπετεύει από τα μπλεγμένα μου μαλλιά ,όπως καμαρώνουν στο λευκό μαξιλάρι και παλεύουν με το χάδι σου.
Δραπέτης είναι ο έρωτάς μας.
Κτυπάει σε κάθε γωνιά του δωματίου, ψηλαφεί το ταβάνι, κυλιέται στο πάτωμα.
Μπαίνει στις χαραμάδες του ξύλινου πατώματος, γλιστράει στο πόμολο της πόρτας και ανάβει κάθε που σβήνεις το φως.
Μπερδεύεται στα σεντόνια, ξεκουράζεται σε εκείνο το μικρό κουτάκι που έχεις στο κομοδίνο σου, καρδιοχτυπά μην τυχόν και ανοίξει η πόρτα.
Δραπέτης είναι ο έρωτας.
Και αγαπά την ελευθερία, το φως, τον κίνδυνο.
Πώς να τον φυλακίσεις;
Πώς να τον κουμαντάρεις;
Πώς να τον ελέγξεις;
Δραπέτης είναι και διψάει για το άγνωστο.
Δραπέτης είναι ο έρωτάς μας και εμείς δύο ελεεινοί ερωτευμένοι, αιώνια δέσμιοι του.

Αφιερωμένο..