Να σε αγκαλιάζω τις έρημες νύχτες μου!

Σαν στάλα, να ερχόσουν για μια στιγμή,
για να θυμηθώ το άγγιγμα σου.

Σαν ανάσα, που δραπέτευσε από ανθισμένα ροδοπέταλα…
για να μυρίσω το άρωμα σου.

Σαν θρόισμα ποθητού ανέμου,
για να ακούσω τη φωνή σου.

Σαν ξεχασμένη ελπίδα,
για να εξαπατήσω τους φόβους μου.

Σαν αλήτισσα φλόγα που ξέφυγε,
για να θυμηθώ πως νιώθεις όταν καίγεσαι.

Σαν χρυσοί κόκκοι της ερήμου,
για να χαθώ στην απεραντοσύνη σου.

Σαν αυταπάτη μίας λάμψης
που θα αποτύπωνε φευγαλέα τη μορφή σου,
μόνο για να σου πω ότι “σ’ αγαπώ”

See Also

Το καλύτερο πρότυπο του εαυτού μας, ας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.

Να σταθώ μπροστά σου σιωπηλός,
γυμνός από περηφάνια και μίσος.

Να νιώσω άλλη μια φορά ζωντανός,
πριν τιμωρήσω τον εαυτό μου…
αποφεύγοντας το βλέμμα σου!

Να σημαδέψω τους τοίχους με τη σκιά σου,
για να σε αγκαλιάζω τις έρημες νύχτες μου!

Και μετά, ας έφευγες ξανά,
για το συναπάντημα των ονείρων μας!