Να μ’αγαπάς, μ’όλο μου το χάος!

Γράφει η Ρούλα Παγιαλάκη

Να μ ‘αγαπάς για όλο το χάος που κρύβω μέσα μου.
Για όλα τα σκοτάδια μου ,που μπορούν να σε καταπιούν.
Να μ’ αγαπάς όταν δεν είμαι ευγενική, αλλά απότομη και δύστροπη
Να μ ‘αγαπάς και όταν δεν τα βλέπω όλα ροζ ή φωτεινά, αλλά έχω ξυπνήσει το πρωί ανάποδα και έχω κατεβάσει ρολά.
Όταν έχω τις στραβές, τις κακές και τις ανάποδες μου.
Να μ’ αγαπάς όταν θέλω να γίνεται το δικό, έτσι χωρίς λόγο.
Όταν υποστηρίζω κάτι με πείσμα και ας έχω άδικο.
Να μ ‘αγαπάς όταν είμαι παράλογη, όταν θέλω να κρυφτώ στην σπηλιά μου και να μην βλέπω κανέναν.
Όταν μου κάνεις όλα τα χατίρια και εισπράττεις σιωπή.
Να μ’ αγαπάς όταν κλαίω σαν μικρό κοριτσάκι και όταν με παίρνει το παράπονο.
Για τους κρύους χειμώνες μου, τις αστραπές, τα ξεροβόρια μου.
Να μ ‘αγαπάς όταν οι ορμόνες μου κάνουν πάρτι και συμπεριφέρομαι σαν κακομαθημένο.
Να μ ‘αγαπάς και για τους ήλιους μου, αλλά και για τα φεγγάρια μου.
Να μ’ αγαπάς στα δύσκολα μου, γιατί τότε είναι που το χρειάζομαι, που το έχω περισσότερο ανάγκη.

Αφιερωμένο..