Να λήξουμε κάπου το κρυφτό;

Γράφει ο Γιάννης Βογιακέλης

Έχει και το κρυφτό τη χάρη του, δε λέω… αλλά κάπου ώπα.
Κάπου να λήξει κι αυτό το παιχνίδι.

Μία ζέστη, μία κρύο.
Μια σε βλέπω, μια σε χάνω.
Και τα χρόνια περνούν κι εμείς ακόμη στο ίδιο παιχνίδι πρωταγωνιστές που πληρώνονται σαν κομπάρσοι. Κι η πληρωμή δε φτάνει να ξεχρεώσει τον χρόνο που σπαταλάμε.

«Αυτά δίνω κι άμα σ’αρέσει», λες, θαρρείς κι είσαι εσύ που ορίζεις την τιμή κι όχι η παράσταση. Θαρρείς και στο ίδιο έργο, εγώ είμαι κομπάρσος κι εσύ πρωταγωνίστρια… σαν νά’χεις μπλέξει δυο ιστορίες μαζί μου φαίνεται.

«Αυτά δίνω κι άμα σ’αρέσει», λες. Κι εγώ που επιλέγω νά’μαι στην ανάγκη σου, κόβω τη ζώνη μου κοντή και την σφίγγω για να ξεγελώ την όρεξή μου πως είναι ικανοποιημένη, πως το στομάχι μου δεν χωράει άλλο πια.
Κάνω το ψάρι που χορταίνει με ψίχουλα, να μην χαλάσω το παιχνίδι μας. Να κρύβεσαι για να σε ψάχνω. Να κρύβομαι και να ελπίζω να με βρεις.

Τη ζωή μου κόβω κοντή, όχι τη ζώνη.
Και την σκορπάω στα αχανή λαγκάδια που σε ψάχνω, σε φωνάζω… και η ηχώ ξεφτίζει τ’όνομά σου με κάθε επανάληψη και θυμίζει βάσανο αντί για ελπίδα.

Ακόμη γλυκό το βρίσκω όμως και το βάσανο.
Αναρωτιέμαι πότε θα γίνεις αλμύρα να σε ξεπλύνω με νερό…